Friday, January 31, 2014

Is Nepal Going To Be a Failed Nation?-Article-110

के नेपाल असफल राष्ट्र बन्दै छ?

के नेपाल असफल राष्ट्र बन्दै छ? आज भोलि यो प्रश्न नेपालका राजनीतिकर्मी, बुद्धिजीवि मात्र होइन,  सर्व साधारणहरुको मनमा पनि उब्जिन थालेको छ। दोस्रो संविधान सभाको निर्वाचन भएको दुई महिना बितिसक्दा पनि चुनावी सरकारको विदाइ र नया सरकारको स्थापना हुन नसक्नुले त्यस किसिमको प्रश्न उब्जिनु स्वभाविक देखिन्छ पनि। तर यस बाहेक  अन्य पनि थुप्रै कारणहरु छन यस किसिमको प्रश्न उब्जिनका लागि।
नेपालका नेताहरुमा बढ्दो सत्ता मोह र शक्ति प्राप्तिका लागि तल्लो भन्दा पनि तल्लो स्तरको सौदाबाजी गर्न सक्ने संस्कृति मौलाएको हुनाले आफ्नै दल भित्र पनि नेताहरुमा राम्रो समझदारी र समन्वय  कायम हुन सकेको देखिंदैन। एउटा दलका नेता तथा कार्यकर्ताहरुको अर्को दलका नेता तथा कार्यकर्ताहरु बीच जहिले पनि बैरीको जस्तो सम्बन्ध हुनु त जग जाहेर कुरा नै हो। यी दुई मुल समस्याहरुले गर्दा २०४७ सालको राजनैतिक परिवर्तनको समय देखि नै एकातिर न त कुनै पनि सरकार स्थिर हुन सकेको छ न त शक्तिसाली नै। अर्कोतिर, सरकार स्थिर र शक्तिसाली हुन नसकेको कारणले गर्दा राज्य माथि सरकारको नियन्त्र खुकुलो हुँदै गएको छ। राज्यमाथि सरकारको नियन्त्र कमजोर हुँदै गएको हुनाले नै मुलुकले अनेक किसिमका समस्याहरु भोग्नु परेको छ। जस्तै; राज्य शक्ति केन्द्रमा बलियो हुनुको साटो राजनैतिक दलका नेता र तिनका कार्यालयहरुमा छरिन पुगेको छ। सरकार बलियो हुनु भन्दा पनि दल र तिनका नेता वा नेताहरुद्वारा संरक्षित व्यक्ति वा समूहहरु बलियो हुन पुगेका छन्। कानून व्यवस्था क्रमिक रुपमा कमजोर हुँदै गएको छ। कानूनलाई आफ्नो हातमा लिएर आफ्नो मनोमानी गर्ने समूहरुको विकास एवं विस्तारमा तिब्रता आएको छ। न्याय र कानून गरिब एवं सामान्य जनताको पहुँच भन्दा टाढा पुग्दै गएको छ। महंगीमा सरकारको कुनै पनि किसिमको नियन्त्रण छैन। महँगीले गर्दा कमजोर आय हुनेहरुको जिवन यापन कठिन एवं पीडादायी हुँदै गएको छ। गरिब जनताको क्रय शक्ति वृद्धि गर्न सरकार संग कुनै किसिमको न त लघु कालिन न त दीर्घकालिन योजना नै छ। जनता महँगीको जंजिरमा जकडिएको छ। रोजगारीका औसरहरु खुम्चिएर जनता दैनिक गुजाराका लागि पनि, कामको खोजिमा विदेशिन बाध्य छ। राष्ट्रिय राजनीतिमा विदेशीहरुको हस्तक्षेप बढ्दो छ। नेताहरु सत्ताको दाउपेंचमा सफल देखिए तापनि राष्ट्रिय राजनीतिमा उनीहरुको पकड कमजोर हुँदै गएको छ। नेपाली जनतालाई सबल नेतृत्व दिन नेताहरु असफल हुँदै गएका छन्। अन्तरार्ष्टिय राजनीतिमा नेपाली नेताहरुको प्रभाव त एक किसिमले सून्यताको स्थितिमा पुगेको छ।
 माथि उल्लेख गरिएका  समस्याहरु नेपालमा गंभिर किसिमले विद्यमान छन् र यी समस्याहरुले गर्दा नै यो मुलुक असफल राष्ट्र हुन सक्छ भनी संका गर्नेहरु धेरै छन। नेपाल असफल राष्ट्र बन्न थालेको हो भनी शंका गर्नेहरुका लागि माथि उल्लेख गरिएका समस्याहरु त्यस किसिमले संका गर्ने बलियो आधार बनेका छन् पनि। तर के नेपाल साच्यै असफल राष्ट्र हुन थालेको हो त? या, यो केवल कल्पना मात्र हो? अथवा यो मात्र नेताहरुले आफू सक्तिसाली हुन चलाएको हल्ला मात्र हो? वा कुनै खास वर्ग जसलाई फेलिने यस किसिमको हल्लाले फाइदा हुन्छ उनीहरुले नै फैलाएको प्रायोजित हल्ला हो?  वा सामान्य जनता त्यसै त्यसै डराएर यस किसिमको संकामा सहमति जनाउन बाध्य भएका हुन? या नेपाल असफल राष्ट्र हुने संकेत प्रष्ट रुपमा देखिएकोले त्यसो भनिएको हो?
नेपाल असफल राष्ट्र हुने सम्भावना छ कि छैन भनी चर्चा गर्नु भन्दा पहिले कुनै एउटा राष्ट्रलाई के कस्तो अवस्थामा असफल राष्ट्र भन्ने गरिन्छ वा कुनै एक राष्ट्रलाई  के के कुराहरुले असफल बनाउनमा विशेष भूमिका खेल्दछन् त्यस बारे छोटो चर्चा गरौ। 
संयुक्त राज्य अमेरिकाको वासिङ्टन स्थित एक स्वतन्त्र एवं गैर मुनाफा मुलुक अनुसन्धान तथा शैक्षिक संस्था ‘फन्ड फर पिस’ (स्था १९५७) ले निम्न समस्याहरु कुनै पनि राष्ट्रलाई असफल बनाउन सक्ने सूचक (indicators) वा कारक बन्न सक्छन् भनी उल्लेख गरेको छ। ती सुचकहरु यस प्रकार छन्।
सामाजिक
1.       जनसंख्याको चाप बढ्दै जानु
2.       ठूलो किसिमको सर्णार्थी समस्यावाट मानवीय समस्या उत्पन्न हुनु
3.       समूहरुद्वारा बदलाका कार्यवाहीहरु हुनु
4.       निरन्तर किसिमबाट नागरिकहरु विदेशतिर पलायन हुनु
आर्थिक
1.       आर्थिक विकास असमान किसिमले हुनु
2.       अर्थ तन्त्र तिब्र गतिमा ओर्हालो लाग्नु
राजनैतिक
1.       अपराध बढ्नु र कानून व्यवस्था फितलो हुँदै जानु
2.       सार्वजनिक सेवामा तिब्र ह्रास आउनु
3.       मानवाधिकारको व्यापक उलंघन हुनु
4.       राज्य भित्र पनि राज्यहरु खडा हुनु
5.       शक्ति समूहरुको उदय हुनु
6.       वाह्यका शक्ति केन्द्रहरुको हस्तक्षेप बढ्नु
माथि उल्लेख गरिएका समस्याहरु मध्ये नेपालमा सामाजिक समस्या अन्तरगत निरन्तर किसिमबाट नागरिकहरु विदेशतिर पलायन हुने समस्या गंभिर रुपमा देखिएको छ। र यो आम नेपालीहरुले देखेको र भोगेको यथार्थ हो पनि। यसै गरी आर्थिक समस्या अन्तरगत नेपालको आर्थिक विकास अति नै असमान किसिमले भइ रहेको छ। केही व्यक्तिहरु राज्यको फितलो कानूनको फाइदा उठाएर अप्रत्यासित रुपमा अति नै धनी हुन पुगेका छन् भने वहुसंख्यक व्यक्तिहरु जो पहिले देखि निर्धन थिए, झनै ज्यादै निर्धन हुन पुगेका छन्। यो अर्को ठूलो समस्या हो। राजनैतिक समस्या अन्तरगत भने दुई समस्याहरु प्रमुख रुपमा देखिएका छन्। ती हुन- सार्वजनिक सेवामा तिब्र ह्रास आउनु र वाह्य शक्ति केन्द्रहरुको हस्तक्षेप बढ्नु। यी केही समस्याहरु बाहेक अन्य समस्याहरु  भने गंभिर रुपमा देखिएका छैनन। यी समस्याहरु नेपालको सामाजिक एवं राजनैतिक व्यवस्थाको कारणले गर्दा जन्मिएका होइन। नेपालको समुन्नत एवं प्रभावसाली सामाजिक एवं राजनैतिक व्यवस्थालाई राष्ट्रको विकासमा प्रयोग गर्न नसक्ने राजनैतिक नेताहरुको बौद्धिक दुर्बलताको कारणले गर्दा यी समस्याहरु जन्मिएका हुन। नेताहरुको स्वार्थी र पद लोलुप प्रवृतिका कारणले गर्दा जन्मिएका हुन। नेताहरु केवल सुविधाभोगी भएको कारणले गर्दा जन्मिएका हुन। त्यसकारण नेपालको सामाजिक एव राजनैतिक व्यवस्थामा कुनै गंभिर समस्या छैन जस्तो कि केही  अफ्रिकी राष्ट्रहरुमा देखिएको छ। ती अफ्रिकी राष्ट्रहरुमा जनता धर्म र संस्कृतिको नाममा नराम्रो गरी विभाजित छन, संघर्षरत छन, एक अर्काको ज्यान लिरहेका छन्। राजनैतिक रुपमा, सरकारले सम्पूर्ण राष्ट्रलाई आफ्नो नियन्त्रणमा राख्न सकेको छैन। देशको विभिन्न भाग विद्रोहीहरुको कब्जामा छ। देशमा शान्ति कायम गर्न अन्य राष्ट्र वा संयुत्त राष्ट् संघ बाट सेना बोलाउनु पर्ने स्थिति छ। संघर्षरत ती अफ्रिकी मुलुकमा देखिएका त्यस किसिमका समस्याहरु नेपालमा हाल अस्तित्वमा छैनन्। र भविष्यमा त्यस्ता समस्याहरु नेपालमा देखिने सम्भावना पनि विस्तारै सून्य हुँदै गइ रहेको छ। नेपालमा अहिले शान्ति छ। द्वन्दको पीडाले सबैलाई शान्त बस्न सचेत पारेको छ।  शिक्षित पारेको छ।   
नेपालमा बरु सकारात्मक कुराहरु धेरै देखिएका छन्। केही स्वार्थी नेताहरुले आफ्नो नितान्त व्यक्तिगत  फाइदा का लागि नेपाली जनतालाई राजनैति दर्शनको आधारमा, धर्म र संस्कृतिको आधारमा, जात जातिको आधारमा, भूगोलको आधारमा, भाषाको आधारमा विभाजन गर्न खोजे पनि नेपाली जनता ती स्वार्थी नेतहरुको पछाडि लागेका छैनन्, बरु राम्रो सामाजिक सद्भाव कायम गरी बस्न सफल भएका छन।
माथि उल्लेख गरिएका तथ्यहरुको विश्लेषण गर्दा नेपाल असफल राष्ट्र हुने सम्भावना देखिंदैन। बरु उल्टो नेपालका नेताहरु असफल हुँदै गएको देखिएको छ। नेपालका नेताहरुमा पनि, पुरानापुस्ताका नेताहरु असफल हुँदै गएको देखिएको छ। नेपाल असफल त होइन बरु झनै बलियो राष्ट्र हुने दिशा तर्फ अग्रसर हुँदै गएको छ। राम्रो नेतृत्व दिने इमान्दार नेताहरु अगाडि आउने हो भने नेपाल राजनैतिक र आर्थिक, दुबै किसिमले बलियो हुँदै जाने बलियो सम्भावना छ। नेपाल राजनैतिक र आर्थिक, दुबै रुपमा बलियो हुने पर्याप्त औसरहरु मात्र होइन र स्रोत एवं साधनहरुले पनि सम्पन छ। यसै गरी, राष्ट्रिय आय वितरणमा अति असमानता देखिएता पनि समग्र रुपमा राष्ट्र पहिले भन्दा निकै धनी भएको छ, खास गरी वैदैशिक रोजगारी र सेवा व्यवसायको आयले गर्दा।  


विश्वराज अधिकारी

(प्रतीकमा प्रकाशित Friday, January 31, 2014)

Friday, January 24, 2014

Is Poverty Related Only With Wealth?-Article-109


गरिबीको कारण के धन मात्र हो?

गरिबी बारे धारणाहरु व्यक्त हुँदा गरिबीलाई धन सम्पत्ति, रुपैयाँ पैसा सँग मात्र जोडेर हेर्ने गरिन्छ। अर्थात धन सम्पत्ति, रुपैयाँ पैसा नभएको कारणले गर्दा व्यक्ति वा परिवार गरिब हुन पुग्दछ भनी बलियो विश्वास गरिन्छ।  धन सम्पत्ति र रुपैयाँ पैसा नभएको कारणले गर्दा नै कुनै पनि व्यक्ति गरिबीको दुष्चक्रबाट बाहिर आउन सक्तैन, अनि पुस्तौ पुस्ता गरिब भएर बस्न विवश हुन्छ भन्ने तर्क गरिन्छ। तर  गरिबीप्रतिको यो धारणा पूर्णतया सत्य भने होइन। धन सम्पत्ति, रुपैयाँ पैसा आदिको अभावमा व्यक्ति गरिब हुन्छ यो सत्य हो, तर यसका साथै महत्वपूर्ण कुरा के हो भने व्यक्तिले प्रयत्न गरेमा, आफ्नो सिप वा ज्ञानद्वारा गरिबीको दुष्चक्रबाट बाहिर आउन सक्छ। व्यक्तिमा त्यस किसिमको सिप वा ज्ञानको विकास गरि दिने कार्य समाज एवं राष्ट्रको शिक्षा पद्धतिले गर्नु पर्दछ।
गरिबीको सम्बन्ध बढी मात्रामा ज्ञान संग छ, चेतनासँग छ। ज्ञान वा चेतनाद्वारा समाजमा व्याप्त गरिबी कम पार्न सकिन्छ। ज्ञान वा चेतनाद्वारा गरिबी कम पार्न सकिन्छ भन्ने  यथार्थ व्यक्ति भन्दा पनि राष्ट्रको सन्दर्भमा बढी लागु हुन्छ़। अर्को शव्दमा भन्ने हो भने, गरिब मुलुकको जनता, त्यस मुलुकुको वहुसंख्यक जनता वा सरकारको चेतना वा ज्ञानको स्तरले गर्दा गरिब भएको हुन्छ। गरिब देशको जनता, राष्ट्रले सेवा वा वस्तु उत्पादन तथा बिक्री गर्दा आधुनिक ज्ञान र प्रविधिहरुको प्रयोग गर्नुको साटो पुराना परम्परागत पद्धति एवं सोंचहरु प्रयोग गरेको कारणले गर्दा गरिब हुन बाध्य भएको हुन्छ। गरिब चिन्तन पद्धति, योजना तथा कार्यक्रमहरुको कारणले गर्दा गरिब भएको हुन्छ। गरिब नेतृत्व, राजनीति एवं शासन प्रणालीको कारणले गर्दा गरिब भएको हुन्छ।
गरिबीको ज्यादै घनिष्ट सम्बन्ध भने ज्ञान वा चेतनासँग छ, धन सम्पत्ति रुपैयाँ पैसा भन्दा पनि। गरिबीको सम्बन्ध गरिबीबाट उन्मुक्ति पाउने कठोर प्रयास एवं संघर्षसंग छ। एउट व्यक्ति वा परिवारले गरिबीबाट उन्मुक्ति पाउन गरेको प्रयास भन्दा पनि व्यक्तिहरु मिलेर, एकीकृत रुपमा वा सरकारद्वारा गरिएको ठोस प्रयास, गरिबीबाट छुटकारा पाउने सन्दर्भमा बढी अर्थपूर्ण हुन पुग्दछ। विभिन्न व्यक्तिहरु मिलेर गरिको एकीकृत प्रयास एवं सरकारको निरन्तरको सकारात्मक क्रियाशीलताले मुलुकलाई  समृद्धिको दिशा तर्फ अग्रसर गराउँछ।
गरिबीको सम्बन्ध बढी ज्ञानसँग छ, चेतनासंग छ, भन्ने यथार्थको बलियो प्रमाणको रुपमा अमेरिकाले गरेको चमत्कारी किसिमको आर्थिक प्रगतिलाई लिन सकिन्छ। हालका (पुराना मुल अमेरिकी बासिन्दा-नेटिभ अमेरिकन लाई छाडेर) वहुसंख्यक अमेरिकीहरु तत्कालिन यूरोप र मुख्य गरी इङ्लैण्ड, स्पेन, फ्रान्स र निदरलैन्ड्स आदि बाट बसाइ सरेर आएका व्यक्तिहरु हुन जो खुला, फराकिलो एवं स्वतन्त्रतापूर्वक बाच्न सकिने स्थानको खोजीमा उत्तरी अमेरिका आइ पुगेका थिए। प्रारम्भमा, विभिन्न राज्यहरुमा बाँडिएर बसेका, यूरोपबाट बसाइ सरेर आउनेहरु नै पछि संगठित भए, एउटा राष्ट्रको निर्माण गरे। यसरी एक राष्ट्र- संयुक्त राज्य अमेरिकाको निर्माण भयो। पहिलेका विभिन्न राज्यहरु, जो उत्तर अमेरिकामा अवस्थित थिए, मिलेर संयुक्त राज्य अमेरिका बनेको हो। यूरोपबाट बसाई सरेर जो व्यक्तिहरु उत्तरी अमेरिका आए, जो पछि संगठित भए,  संयुक्त राज्य अमेरिकाको निर्माण गरे, ती व्यक्तिहरु यूरोपबाट बसाइ सरेर हालको अमेरिका आउँदा ठूलो परिमाणमा धन सम्पत्ति लिएर आएका थिएनन्। खाली हात आएका का थिए। उनीहरुको साथमा केही पनि त्यस्ता अति मूल्यबान सम्पत्ति थिएन। उनीहरु जल मार्ग हुँदै, ठूलो दुख कष्ट भोग्दै, उत्तर अमेरिका आइ पुगेका थिए। त्यसरी आउने क्रममा धेरैको ज्यान समेत गएको थियो। यूरोपबाट धनीहरु उत्तर अमेरिका आएका थिएनन्। त्यसरी आउनेहरुमा जोखिम बहनगर्ने, सेना, किसान, व्यापारी आदि थिए। उनीहरुसँग विभिन्न किसिका सिप एव ज्ञानहरु थिए। तत्कालिन यूरोपमा खाध्य उत्पादनको तुलनमा जनसंख्या तिब्र गतिमा बढ्दै गएकोले वा अर्को शव्दमा, उब्जाउ जमिन तुलनात्मक रुपमा कम हुँदै गएको स्थितिले यूरोपियनहरुलाई फराकिलो जमिन खोज्न बाध्य पारेको थियो पनि। तत्कालिन अर्थ शास्त्री थोमस रोबर्ट माल्थस (13 February 1766-23 December 1834) ले यूरोपमा जनसंख्या वृद्धिको तुलनामा खाध्यान्न उत्पादन कम हुँदै गएकोले यूरोपले नयँ नयाँ समस्याहरुको सामना गर्नु पर्ने भनी सचेत गराएका थिए।
यूरोपबाट उत्तरी अमेरिका आउँदा उनीहरुसँग मात्र थियो, रित्तो ज्यान। तर त्यो रित्तो ज्यानको साथमा कला र सीप लिएर आएका थिए, जोस र जाँगर लिएर आएका थिए, कठोर परिश्रम गर्ने क्षमता र विश्वास लिएर आएका थिए। र सबै भन्दा ठूलो कुरा- विकासका लागि ज्ञान वा चेतना लिएर आएका थिए।  पछि यिनै तत्वहरुको प्रयोग गरेर त्यसरी बसाइ सरेर आउनेहरुले अमेरिकालाई उत्पादनको क्षेत्रमा सक्षम तुल्याए।  अमेरिकालाई समृद्ध बनाए। त्यति मात्र होइन, अमेरिकालाई विश्व कै सर्वाधिक धनी राष्ट्रको पहिचान दिन सफल भए। अमेरिकालाई विश्वको सर्वाधिक शक्तिसाली राष्ट्रको परिचय समेत दिए। आज एक्लो अमेरिकाले विश्व अर्थ व्यवस्थालाई प्रभावित गर्ने क्षमता राख्दछ। विश्वको हरेक राष्ट्र अमेरिकासँग व्यापार गर्न जुनै बेला पनि तत्पर रहेको पाइन्छ।
अमेरिकाको आर्थिक विकासको इतिहास केलाउँदा, यो देशलाई आर्थिक रुपमा सबल तुल्याउनमा मुख्य भूमिका ‘निरन्तरको अनुसन्धानद्वारा सम्भावनाहरुको खोजी गर्नु’ सोंचले खेलेको पाइन्छ। विश्व मै सर्वाधिक अनुसन्धान अमेरिकामा हुन्छ। व्यापार, विज्ञान, स्वास्थ्य, जनसंख्या, अन्तरिक्ष आदि हरेक क्षेत्रमा अनुसन्धानलाई उत्तिकै महत्व दिने गरिन्छ। र अनुसन्धानद्वारा नै सम्भावनाहरुको खोजी गरिन्छ। अनुसन्धानद्वारा सम्भावनाहरुको खोजी गर्ने परम्परा संयुक्त राज्य अमेरिका स्थापना हुनु भन्दा पहिले देखि नै चलि आएको हो जुन यूरोपबाट बसाइ सरेर आउनेहरुले प्रारम्भ गरेका थिए र त्यो परम्परा अहिले पनि कायम छ। उपभोक्ताहरुको आवस्यकता अनुसारको नयाँ नयाँ वस्तु एवं सेवाहरुको निर्माण गर्न, भएकै वस्तुहरुमा नया किसिमको सुधार  गर्न, विज्ञान एवं प्रविधिको अधिक्तम प्रयोग गरेर उत्पादन एव बिक्री लागत कम पार्न, वस्तु एवं सेवाहरुको उपयोगिता अभिवृद्धि गर्न यहाँ निरन्तर रुपमा अनुसन्धान कार्य भइ रहन्छ। निरन्तर अनुसन्धान गर्ने परम्पराले गर्दा नै अमेरिकामा गुगल, फेसबुक, युटुब, स्काइप, व्टिटर, एपल, समार्ट फोन, माइक्रोसफ्ट जस्ता वस्तु एवं सेवाहरुको विकास भएका हुन। र यी नया नया उत्पादनहरुले अमेरिकालाई झन झन समृद्ध पार्नमा महत्वपूर्ण भूमिका खेलेका छन।
यूरोपबाट बसाइ सरेर आएकाहरु, जसले सम्पत्तिको रुपमा ज्ञान लिएर आएका थिए, ले अमेरिका आए पछि कृषिको क्षेत्रमा त्यो सम्पत्तिको अधिक्तम उपयोग गरे। अमेरिकामा उपलब्ध रहेको पर्याप्त जमिनले उनीहरुलाई कृषिको क्षेत्रमा निरन्तर अगाडि बढ्न निकै सहयोग पुर्यायो पनि। उनीहरुले कृषिको क्षेत्रमा निरन्तर रुपमा उन्नत प्रवधिको प्रयोग गर्दै लगे, अनि परम्परागत तरिकाहरु छाड्दै गए। अहिले अमेरिका भरिमा कहि पनि कृषिमा हलोको प्रयोग गरिएको देख्न पाइँदैन। अमेरिकामा कृषि मात्र होइन, व्यापार एवं अन्य क्षेत्रमा पनि उन्नत प्रवधिको प्रयोग भरपुर भएको देख्न सकिन्छ। अमेरिकाले उन्नत प्रवधिको प्रयोग गरेर हरेक क्षेत्रमा उत्पादन लागत कम पार्ने प्रयास गरेको देख्न सकिन्छ। उत्पादन र बिक्री लागत कम पार्ने प्रयास गर्नुको अर्थ हो उपभोक्ताहरुको क्रय शक्तिमा अभिवृदि गर्ने प्रयास गर्नु।
अहिलेको यो व्यापारिक युगमा गरिबीलाई सूचना, ज्ञान र सीप सँग जोड्नु उपयुक्त हुन्छ, धन सम्मपत्ति भन्दा पनि। नेपालको सन्दर्भमा त यो कुरा झनै बढी लागु हुन्छ। उदाहरणका लागि अरब राष्ट्रहरुमा रोजगारीका औसरहरु पहिले पनि थिए। ती औसरहरु अहिले मात्र देखिएका होइनन्। तर अरब राष्ट्रका श्रम बजारहरुबाट नेपालीहरुले फाइदा लिन सकेका थिएनन्। किनभने त्यहाँ रोजगारीका औसरहरु छन् भन्ने कुरा आम नेपालीहरुलाई थाहा थिएन। तर २०४७ साल पछि नेपालको राजनीतिमा आएको परिवर्तनले सूचना माथि सर्व साधारणको अधिकारलाई अति प्रभावकारी तुल्याइ दियो। नेपालीहरुले देश विदेशका खबरहरु सजिलै गरि प्राप्त गर्न थाले। आम नेपालीलाई अरब राष्ट्रहरुमा श्रम बजारको स्थिति कस्तो छ भन्ने कुरा सजिलै गरि थाहा हुन थाल्यो। परिणामत: अहिले लाखौ नेपालीहरु अरबका श्रम बजारहरुमा पुगेका छन। धेरैले राम्रो आय आर्जन गरेका छन पनि। उनीहरुद्वारा अर्जित आयले गर्दा, त्यसरी कामका लागि अरबतिर जानेहरुको मात्र आर्थिक स्थितिमा सुधार आएको छैन, साथै राष्ट्रको आर्थिक अवस्थामा समेत पनि सुधार आएको छ। मुलुकुको गरिबी घटेर गएको छ। यसरी नेपालको गरिबी कम पार्नमा सूचना एवं जानकारीमा सर्व साधारणहरुको पनि सजिलो पहुँचले महत्वपूर्ण भूमिका खेलेको  छ।
निष्कर्षमा, अहिलेको यो व्यापारिक युगमा गरिबीको सम्बन्ध केवल धन सम्पत्ति, रुपैयाँ पैसा सँग मात्र छ भन्न मिल्दैन। बरु ज्ञान र सिप सँग छ, चेतना र जानकारीसँग छ भनी जोडादार रुपमा भन्न सकिन्छ।


विश्वराज अधिकारी

(प्रतीक दैनिकमा प्रकाशित Friday, January 24, 2014)

Is Poverty Related Only With Wealth?-Article-109

गरिबीको कारण के धन मात्र हो?

गरिबी बारे धारणाहरु व्यक्त हुँदा गरिबीलाई धन सम्पत्ति, रुपैयाँ पैसा सँग मात्र जोडेर हेर्ने गरिन्छ। अर्थात धन सम्पत्ति, रुपैयाँ पैसा नभएको कारणले गर्दा व्यक्ति वा परिवार गरिब हुन पुग्दछ भनी बलियो विश्वास गरिन्छ।  धन सम्पत्ति र रुपैयाँ पैसा नभएको कारणले गर्दा नै कुनै पनि व्यक्ति गरिबीको दुष्चक्रबाट बाहिर आउन सक्तैन, अनि पुस्तौ पुस्ता गरिब भएर बस्न विवश हुन्छ भन्ने तर्क गरिन्छ। तर  गरिबीप्रतिको यो धारणा पूर्णतया सत्य भने होइन। धन सम्पत्ति, रुपैयाँ पैसा आदिको अभावमा व्यक्ति गरिब हुन्छ यो सत्य हो, तर यसका साथै महत्वपूर्ण कुरा के हो भने व्यक्तिले प्रयत्न गरेमा, आफ्नो सिप वा ज्ञानद्वारा गरिबीको दुष्चक्रबाट बाहिर आउन सक्छ। व्यक्तिमा त्यस किसिमको सिप वा ज्ञानको विकास गरि दिने कार्य समाज एवं राष्ट्रको शिक्षा पद्धतिले गर्नु पर्दछ।
गरिबीको सम्बन्ध बढी मात्रामा ज्ञान संग छ, चेतनासँग छ। ज्ञान वा चेतनाद्वारा समाजमा व्याप्त गरिबी कम पार्न सकिन्छ। ज्ञान वा चेतनाद्वारा गरिबी कम पार्न सकिन्छ भन्ने  यथार्थ व्यक्ति भन्दा पनि राष्ट्रको सन्दर्भमा बढी लागु हुन्छ़। अर्को शव्दमा भन्ने हो भने, गरिब मुलुकको जनता, त्यस मुलुकुको वहुसंख्यक जनता वा सरकारको चेतना वा ज्ञानको स्तरले गर्दा गरिब भएको हुन्छ। गरिब देशको जनता, राष्ट्रले सेवा वा वस्तु उत्पादन तथा बिक्री गर्दा आधुनिक ज्ञान र प्रविधिहरुको प्रयोग गर्नुको साटो पुराना परम्परागत पद्धति एवं सोंचहरु प्रयोग गरेको कारणले गर्दा गरिब हुन बाध्य भएको हुन्छ। गरिब चिन्तन पद्धति, योजना तथा कार्यक्रमहरुको कारणले गर्दा गरिब भएको हुन्छ। गरिब नेतृत्व, राजनीति एवं शासन प्रणालीको कारणले गर्दा गरिब भएको हुन्छ।
गरिबीको ज्यादै घनिष्ट सम्बन्ध भने ज्ञान वा चेतनासँग छ, धन सम्पत्ति रुपैयाँ पैसा भन्दा पनि। गरिबीको सम्बन्ध गरिबीबाट उन्मुक्ति पाउने कठोर प्रयास एवं संघर्षसंग छ। एउट व्यक्ति वा परिवारले गरिबीबाट उन्मुक्ति पाउन गरेको प्रयास भन्दा पनि व्यक्तिहरु मिलेर, एकीकृत रुपमा वा सरकारद्वारा गरिएको ठोस प्रयास, गरिबीबाट छुटकारा पाउने सन्दर्भमा बढी अर्थपूर्ण हुन पुग्दछ। विभिन्न व्यक्तिहरु मिलेर गरिको एकीकृत प्रयास एवं सरकारको निरन्तरको सकारात्मक क्रियाशीलताले मुलुकलाई  समृद्धिको दिशा तर्फ अग्रसर गराउँछ।
गरिबीको सम्बन्ध बढी ज्ञानसँग छ, चेतनासंग छ, भन्ने यथार्थको बलियो प्रमाणको रुपमा अमेरिकाले गरेको चमत्कारी किसिमको आर्थिक प्रगतिलाई लिन सकिन्छ। हालका (पुराना मुल अमेरिकी बासिन्दा-नेटिभ अमेरिकन लाई छाडेर) वहुसंख्यक अमेरिकीहरु तत्कालिन यूरोप र मुख्य गरी इङ्लैण्ड, स्पेन, फ्रान्स र निदरलैन्ड्स आदि बाट बसाइ सरेर आएका व्यक्तिहरु हुन जो खुला, फराकिलो एवं स्वतन्त्रतापूर्वक बाच्न सकिने स्थानको खोजीमा उत्तरी अमेरिका आइ पुगेका थिए। प्रारम्भमा, विभिन्न राज्यहरुमा बाँडिएर बसेका, यूरोपबाट बसाइ सरेर आउनेहरु नै पछि संगठित भए, एउटा राष्ट्रको निर्माण गरे। यसरी एक राष्ट्र- संयुक्त राज्य अमेरिकाको निर्माण भयो। पहिलेका विभिन्न राज्यहरु, जो उत्तर अमेरिकामा अवस्थित थिए, मिलेर संयुक्त राज्य अमेरिका बनेको हो। यूरोपबाट बसाई सरेर जो व्यक्तिहरु उत्तरी अमेरिका आए, जो पछि संगठित भए,  संयुक्त राज्य अमेरिकाको निर्माण गरे, ती व्यक्तिहरु यूरोपबाट बसाइ सरेर हालको अमेरिका आउँदा ठूलो परिमाणमा धन सम्पत्ति लिएर आएका थिएनन्। खाली हात आएका का थिए। उनीहरुको साथमा केही पनि त्यस्ता अति मूल्यबान सम्पत्ति थिएन। उनीहरु जल मार्ग हुँदै, ठूलो दुख कष्ट भोग्दै, उत्तर अमेरिका आइ पुगेका थिए। त्यसरी आउने क्रममा धेरैको ज्यान समेत गएको थियो। यूरोपबाट धनीहरु उत्तर अमेरिका आएका थिएनन्। त्यसरी आउनेहरुमा जोखिम बहनगर्ने, सेना, किसान, व्यापारी आदि थिए। उनीहरुसँग विभिन्न किसिका सिप एव ज्ञानहरु थिए। तत्कालिन यूरोपमा खाध्य उत्पादनको तुलनमा जनसंख्या तिब्र गतिमा बढ्दै गएकोले वा अर्को शव्दमा, उब्जाउ जमिन तुलनात्मक रुपमा कम हुँदै गएको स्थितिले यूरोपियनहरुलाई फराकिलो जमिन खोज्न बाध्य पारेको थियो पनि। तत्कालिन अर्थ शास्त्री थोमस रोबर्ट माल्थस (13 February 1766-23 December 1834) ले यूरोपमा जनसंख्या वृद्धिको तुलनामा खाध्यान्न उत्पादन कम हुँदै गएकोले यूरोपले नयँ नयाँ समस्याहरुको सामना गर्नु पर्ने भनी सचेत गराएका थिए।
यूरोपबाट उत्तरी अमेरिका आउँदा उनीहरुसँग मात्र थियो, रित्तो ज्यान। तर त्यो रित्तो ज्यानको साथमा कला र सीप लिएर आएका थिए, जोस र जाँगर लिएर आएका थिए, कठोर परिश्रम गर्ने क्षमता र विश्वास लिएर आएका थिए। र सबै भन्दा ठूलो कुरा- विकासका लागि ज्ञान वा चेतना लिएर आएका थिए।  पछि यिनै तत्वहरुको प्रयोग गरेर त्यसरी बसाइ सरेर आउनेहरुले अमेरिकालाई उत्पादनको क्षेत्रमा सक्षम तुल्याए।  अमेरिकालाई समृद्ध बनाए। त्यति मात्र होइन, अमेरिकालाई विश्व कै सर्वाधिक धनी राष्ट्रको पहिचान दिन सफल भए। अमेरिकालाई विश्वको सर्वाधिक शक्तिसाली राष्ट्रको परिचय समेत दिए। आज एक्लो अमेरिकाले विश्व अर्थ व्यवस्थालाई प्रभावित गर्ने क्षमता राख्दछ। विश्वको हरेक राष्ट्र अमेरिकासँग व्यापार गर्न जुनै बेला पनि तत्पर रहेको पाइन्छ।
अमेरिकाको आर्थिक विकासको इतिहास केलाउँदा, यो देशलाई आर्थिक रुपमा सबल तुल्याउनमा मुख्य भूमिका ‘निरन्तरको अनुसन्धानद्वारा सम्भावनाहरुको खोजी गर्नु’ सोंचले खेलेको पाइन्छ। विश्व मै सर्वाधिक अनुसन्धान अमेरिकामा हुन्छ। व्यापार, विज्ञान, स्वास्थ्य, जनसंख्या, अन्तरिक्ष आदि हरेक क्षेत्रमा अनुसन्धानलाई उत्तिकै महत्व दिने गरिन्छ। र अनुसन्धानद्वारा नै सम्भावनाहरुको खोजी गरिन्छ। अनुसन्धानद्वारा सम्भावनाहरुको खोजी गर्ने परम्परा संयुक्त राज्य अमेरिका स्थापना हुनु भन्दा पहिले देखि नै चलि आएको हो जुन यूरोपबाट बसाइ सरेर आउनेहरुले प्रारम्भ गरेका थिए र त्यो परम्परा अहिले पनि कायम छ। उपभोक्ताहरुको आवस्यकता अनुसारको नयाँ नयाँ वस्तु एवं सेवाहरुको निर्माण गर्न, भएकै वस्तुहरुमा नया किसिमको सुधार  गर्न, विज्ञान एवं प्रविधिको अधिक्तम प्रयोग गरेर उत्पादन एव बिक्री लागत कम पार्न, वस्तु एवं सेवाहरुको उपयोगिता अभिवृद्धि गर्न यहाँ निरन्तर रुपमा अनुसन्धान कार्य भइ रहन्छ। निरन्तर अनुसन्धान गर्ने परम्पराले गर्दा नै अमेरिकामा गुगल, फेसबुक, युटुब, स्काइप, व्टिटर, एपल, समार्ट फोन, माइक्रोसफ्ट जस्ता वस्तु एवं सेवाहरुको विकास भएका हुन। र यी नया नया उत्पादनहरुले अमेरिकालाई झन झन समृद्ध पार्नमा महत्वपूर्ण भूमिका खेलेका छन।
यूरोपबाट बसाइ सरेर आएकाहरु, जसले सम्पत्तिको रुपमा ज्ञान लिएर आएका थिए, ले अमेरिका आए पछि कृषिको क्षेत्रमा त्यो सम्पत्तिको अधिक्तम उपयोग गरे। अमेरिकामा उपलब्ध रहेको पर्याप्त जमिनले उनीहरुलाई कृषिको क्षेत्रमा निरन्तर अगाडि बढ्न निकै सहयोग पुर्यायो पनि। उनीहरुले कृषिको क्षेत्रमा निरन्तर रुपमा उन्नत प्रवधिको प्रयोग गर्दै लगे, अनि परम्परागत तरिकाहरु छाड्दै गए। अहिले अमेरिका भरिमा कहि पनि कृषिमा हलोको प्रयोग गरिएको देख्न पाइँदैन। अमेरिकामा कृषि मात्र होइन, व्यापार एवं अन्य क्षेत्रमा पनि उन्नत प्रवधिको प्रयोग भरपुर भएको देख्न सकिन्छ। अमेरिकाले उन्नत प्रवधिको प्रयोग गरेर हरेक क्षेत्रमा उत्पादन लागत कम पार्ने प्रयास गरेको देख्न सकिन्छ। उत्पादन र बिक्री लागत कम पार्ने प्रयास गर्नुको अर्थ हो उपभोक्ताहरुको क्रय शक्तिमा अभिवृदि गर्ने प्रयास गर्नु।
अहिलेको यो व्यापारिक युगमा गरिबीलाई सूचना, ज्ञान र सीप सँग जोड्नु उपयुक्त हुन्छ, धन सम्मपत्ति भन्दा पनि। नेपालको सन्दर्भमा त यो कुरा झनै बढी लागु हुन्छ। उदाहरणका लागि अरब राष्ट्रहरुमा रोजगारीका औसरहरु पहिले पनि थिए। ती औसरहरु अहिले मात्र देखिएका होइनन्। तर अरब राष्ट्रका श्रम बजारहरुबाट नेपालीहरुले फाइदा लिन सकेका थिएनन्। किनभने त्यहाँ रोजगारीका औसरहरु छन् भन्ने कुरा आम नेपालीहरुलाई थाहा थिएन। तर २०४७ साल पछि नेपालको राजनीतिमा आएको परिवर्तनले सूचना माथि सर्व साधारणको अधिकारलाई अति प्रभावकारी तुल्याइ दियो। नेपालीहरुले देश विदेशका खबरहरु सजिलै गरि प्राप्त गर्न थाले। आम नेपालीलाई अरब राष्ट्रहरुमा श्रम बजारको स्थिति कस्तो छ भन्ने कुरा सजिलै गरि थाहा हुन थाल्यो। परिणामत: अहिले लाखौ नेपालीहरु अरबका श्रम बजारहरुमा पुगेका छन। धेरैले राम्रो आय आर्जन गरेका छन पनि। उनीहरुद्वारा अर्जित आयले गर्दा, त्यसरी कामका लागि अरबतिर जानेहरुको मात्र आर्थिक स्थितिमा सुधार आएको छैन, साथै राष्ट्रको आर्थिक अवस्थामा समेत पनि सुधार आएको छ। मुलुकुको गरिबी घटेर गएको छ। यसरी नेपालको गरिबी कम पार्नमा सूचना एवं जानकारीमा सर्व साधारणहरुको पनि सजिलो पहुँचले महत्वपूर्ण भूमिका खेलेको  छ।
निष्कर्षमा, अहिलेको यो व्यापारिक युगमा गरिबीको सम्बन्ध केवल धन सम्पत्ति, रुपैयाँ पैसा सँग मात्र छ भन्न मिल्दैन। बरु ज्ञान र सिप सँग छ, चेतना र जानकारीसँग छ भनी जोडादार रुपमा भन्न सकिन्छ।


विश्वराज अधिकारी

(प्रतीक दैनिकमा प्रकाशित Friday, January 24, 2014)

Friday, January 17, 2014

Economic Policy After Second Constituent Assembly Election-Article 108

दोस्रो संविधानसभा निर्वाचनपछि लिनुपर्ने अर्थनीति

खुला बजार र उदार अर्थ नीतिले मात्र मुलुकको आर्थिक विकास तिब्र गतिमा हुन सक्छ। अनि, मुलुकको आर्थिक विकास तिब्र गतिमा भएमा मात्र गरिब जनताको जीवन स्तरमा सुधार आउन सक्छ। अर्को शव्दमा, गरिब जनताको जीवन स्तरमा सुधार केवल मुलुकले खुला र उदार अर्थ नीति अबलम्बन गरेमा मात्र आउन सक्छ। यसको विपरित, यदि राज्यले गरिब जनताको हितमा काम गर्नु पर्ने हाम्रो प्रमुख जिम्मेबारी हो भन्दै आफ्नो भूमिकालाई हस्तक्षेप वा नियन्त्रणकारी पार्दै लगेमा राज्यको त्यस्तो भूमिकाले न राष्ट्रको आर्थिक विकास नै हुन सक्छ न ज्यादै बिपन्न जनताको जिवन स्तरमा तिब्र गतिमा सुधार नै आउन सक्छ। उल्टो, गरिब जनता झन झन गरिब हुँदै जान्छ, उत्तर कोरिया र अन्य केही कम्युनिष्ट राष्ट्रहरुमा भए जस्तो। त्यस कारण अबको यो समयमा न त समाजवादी न त राज्य नियन्त्रित अर्थ व्यवस्थाद्वारा नै मुलुकको आर्थिक विकास हुन सक्छ। यो वर्तमानको यथार्थलाई नेपालमा सरकार मात्र होइन आम जनता र ज्यादै विपन्न वर्गले समेत पनि स्वीकार गर्न आवश्यक छ। नेपाली जनताले यो यथार्थलाई विस्तारै स्वीकार्न थालेको संकेत भने मिलेको छ।
राज्य नियन्त्रित, केन्द्रिकृत वा कम्युनिष्ट अर्थ व्यवस्थादवारा मुलुकको आर्थिक विकास हुन सक्दैन। भारत, मलेशिया, इण्डोनेशिया, ब्राजिल, जस्ता विकासशील राष्ट्रहरुले छोटो समयमा गरेको आर्थिक प्रगतिको विश्लेषण गर्दा राज्य नियन्त्रित अर्थ व्यवस्थाले खास गरी गरिबहरुको जीवन स्तरमा कुनै पनि किसिमको सकारात्मक सुधार आउन सक्तैन भन्ने कुरा प्रस्ट हुन आउँछ।
संविधान सभाको दोस्रो निर्वाचन (४ मंसिर, २०७०) मा कम्युनिष्ट वा राज्य नियन्त्रित अर्थ व्यवस्थाको बलियो पक्षधर एमाओवादीले तेस्रो स्थान प्राप्त गरी,  पहिलो निर्वाचानको तुलनामा, एक किसिमको पराजयको स्थिति नै भोग्नु परेकोले नेपाली जनता अर्थ नीतिमा उदारता वा खुलापन चाहन्छ, कम्युनिष्ट अर्थ व्यवस्था चाँहदैन भन्ने कुराको थप पुष्टि हुन आएको छ। नेपाली जनताले, नेपाली कांग्रेस र एमालेलाई अत्यधिक मत दिएर उदार अर्थ तन्त्र र खुला बजार नीति प्रति आफ्नो बलियो समर्थन रहेको प्रष्ट पारेको छ। साथै, नेपाली जनताले खुला बजार नीतिलाई स्वीकार गरेर मुलुकले कुन किसिमको अर्थ नीति अबलम्बन गर्ने भन्ने दुविधाको समाप्ति पनि गरि दिएको छ।  
खुला बजार र उदार अर्थ नीतिका पक्षधरहरु- नेपाली कांग्रेस र एमालेको आर्थिक नीति- बजार अर्थ तन्त्र प्रति नेपाली जनताको बलियो विश्वास र समर्थन रहेता पनि यी दुई दलहरुले भने आफूहरु खुला बजार र उदार अर्थ तन्त्रको हिमायती रहेको व्यवहारद्वारा देखाउन सकेका छैनन्। न त मुलुकको आर्थिक विकास बजार अर्थ तन्त्रदवारा हुन्छ भनी अडान नै लिन सकेका छन्। नेपाली कांग्रेस र एमाले, दुबै दलका नेताहरु राष्ट्रिय अर्थ व्यवस्थाप्रति स्पष्टताका साथ प्रस्तुत हुन सकेका छैनन्।   
गरिब र श्रमजिवीहरुको हितको रक्षा गर्न आफ्नो दलले खास भूमिका खेल्नु पर्ने तर्क राख्दै एमालेले अप्रत्यक्ष रुपमा अर्थ व्यवस्थका केही पक्षहरुमा नियन्त्रण गर्न खोजेको देखिएको छ। अर्थात एमालले आफ्नो पार्टी श्रमिकहरुको अलि बढी नजिक रहेको भान पार्दै आएको छ। तर अर्कोतिर एमालेले आफ्नो पार्टी उद्योगपति एवं व्यवसायीहरुको हितको रक्षाका लागि पनि निरन्तर कटिवद्ध रहेको उनीहरुसँगको भेटघाटमा भन्दै आएको छ। यसरी एमालेले राष्ट्रिय अर्थ तन्त्रका दुई महत्वपूर्ण पक्षहरु- १ उद्योगपति एवं व्यवसायी २ श्रमिकलाई उनीहरुको मन पर्ने कुरा गरेर, उनीहरुलाई खुसी राख्दै उनीहरुलाई आफ्नो पक्षमा राख्न खोजेको देखिन्छ। तर एमालेले राष्ट्रिय अर्थ तन्त्रका यी महत्वपूरण पक्षमध्ये कहिले भने एउटा कहिले भने अर्को पक्षको नजिक रहेको देखाउनु भन्दा एक प्रष्ट किसिमको (खुला बजार) अर्थ व्यवस्थाद्वारा दुबै पक्षको हितमा समान किसिमले कटिवद्ध रहेको भन्न सक्नु पर्दछ। तर एमालेले कहिले एउटा कहिले अर्कोको पक्षमा रहेको देखाएर अर्थ व्यवस्थालाई चुनावी रण नीतिको रुपमा प्रयोग गरेको देखिन्छ, श्रमिकहरु र उद्योगपति एवं व्यवसायीहरुको हितमा केन्द्रित हुनु भन्दा। अब भने एमाले राष्ट्रिय अर्थ व्यवस्थाको सन्दर्भमा प्रष्ट र कटिवद्ध हुन आवश्यक छ, मतदानको माध्यमाद्वारा नेपाली जनताले खुला बजारप्रति आफ्नो विश्वास व्यक्त गरेको सन्दर्भमा।  
नेपाली कांग्रेस पनि राष्ट्रिय अर्थ तन्त्रको सन्दर्भमा सुस्पष्ट हुन सकेको छैन। उसले पनि आम नेपाली जनता वा राष्ट्रिय अर्थ तन्त्रका महत्वपूर्ण पक्षहरु- श्रमिक र उद्योगपति एवं व्यवसायी लाई नेपाली कांग्रेसको अर्थ नीति खुला बजार रहेको सुस्पस्टताका साथ, निर्धक भएर भन्न सकेको छैन। नेपली कांग्रेसका केही नेताहरुले अहिले पनि आफ्नो दलको आर्थिक नीति समाजवादी हुनु पर्दछ भनी जोड दिन्छन। उनीहरु समाजवादी अर्थ व्यवस्थाद्वारा मात्र सामाजिक न्याय कामय गर्न सकिन्छ भनी विश्वास गर्छन। नेपाली कांग्रेसले, खास गरी श्रमिक एवं मजदूरहरुलाई तपाँईहरुको आर्थिक प्रगति केवल खुला बजार अर्थ नीतिद्वारा मात्र हुन सक्छ भन्ने यथार्थ आत्मविश्वासका साथ राख्न सकेको छैन। नेपाली कांग्रेसको यो ठूलो कमजोरी हो।
हुन त २०४७ सालको परिवर्तन पछि नेपालको अर्थ व्यवस्थामा, मुख्य गरी नीतिगत रुपमा, एक किसिमको सकारात्मक परिवर्तन देखियो। नेपाल आर्थिक खुलापनको दिशातर्फ तिब्र गतिमा अग्रसर भयो। राज्यले बिस्तारै आफ्नो नियन्त्रणकारी भूमिका सीमित पार्न थाल्यो। उद्मी एवं व्यवसायीहरुलाई उनीहरुले चाहे अनुसारको व्यवसाय छनौट एवं संचालन गर्न सरकार छुट दिन तयार भयो। केही हदसम्म सरकारले उद्मी एवं व्यवसायीहरुलाई आवश्यक सहयोगहरु समेत उपलब्ध गराएर उनीहरुलाई प्रोत्साहित गर्यो पनि। परिणामस्वरुप, नेपालको अर्थ व्यवस्थामा सुधारका संकेतहरु देखिन थाले। बैकिंगको क्षेत्रमा उल्लेख प्रगति भयो। ठूलो संख्यामा बैंकहरुको स्थापना भयो। शिक्षाको क्षेत्रमा नीजी क्षेत्रले ठूलो लगानी गर्यो। निजी क्षेत्रको लगानीमा सयौंको संख्यामा प्लस टु र कलेजहरु स्थापना भए। ठूलो संख्यामा नेपाली विद्यार्थीहरुले स्वदेशमै अध्ययन गर्ने औसर प्राप्त गरे। अर्कोतिर शिक्षाका लागि नेपालले ठूलो परिमाणमा वैदेशिक मुद्रा खर्च गर्नु पर्ने स्थितिमा थोरै मात्रामा भए पनि सुधार आयो। यसै गरी स्वास्थ्यको क्षेत्रमा पनि उल्लेख्य प्रगति भयो। ठूलो संख्यामा अस्पताल, नर्सिंगहोम, प्रयोगशाला आदिको स्थापना भयो। स्वास्थ्य क्षेत्रमा निजी क्षेत्रले अत्यधिक लगानी गर्यो। व्यापार गृहहरु- ठूला ठूला व्यापारिक प्रयोजनका भवन, मलका साथै आवासिय भवनहरुको निर्माणमा पनि निजी क्षेत्रले ठूलो लगानी गर्यो। र सवार्धिक उल्लेख्य कुरा त के रह्यो भने नेपालले असंगठित वा अव्यवस्थित रुपमा भए पनि अन्तरार्ष्टिय श्रमबजारमा आफ्नो उपस्थिति बलियो किसिमले प्रदर्शित गर्यो। दक्ष वा अदक्षको रुपमा भएता पनि नेपालीहरु विश्वको पचासौ मुलुकमा पुगेर आय आर्जन गर्न सफल भए। रेमिट्यान्सको माध्यमबाट ठूलो परिणाममा विदेशी मुद्रा नेपाल भित्रिन आरम्भ भयो। पंचायतकालमा राज्यको नियन्त्रणकारी भूमिकाको कारणले गर्दा यस किसिमका प्रगतिहरु हुन सकेका थिएनन्।
माथि उल्लेख गरिएका आर्थिक प्रगतिहरु २०४७ सालको राजनैतिक परिवर्तन पछि सरकारले लिएको आर्थिक खुलापनको नीतिको कारणले गर्दा भएका थिए। राष्ट्रको आर्थिक विकासमा सरकारले नियत्रणकारी भूमिकको साटो सहजकर्ताको भूमिका निर्वाह गर्न तयार भएको कारणले गर्दा भएका थिए। र २०४७ सालको राजनैतिक परिवर्तन पछि नेपालको अर्थ व्यवस्थामा खुलापन ल्याउन वा राष्ट्रर्यि अर्थ तन्त्रलाई खुला बजार नीति तर्फ उन्मुख गराउनमा नेपाली कांग्रेसले उल्लेखनीय भूमिका खेलेको थियो। तर नेपाली कांग्रेसले राष्ट्रिर्य अर्थ तन्त्रलाई बजारमूखि पार्नमा आफूले अग्रणी भूमिका खेलेको न त प्रस्ट गरि जनताको सामु भन्न सक्यो न त मुलुकमा आर्थिक खुलापनको श्रीगणेशकर्ताको  स्वामित्व नै लिन सक्यो। बरु उल्टो नेपाली कांग्रेस अरु राजनैतिक दलको आर्थिक एवं सामाजिक एजेन्डाको पछाडि दौडियो।
अबको यो समय विन्दुमा, बजार अर्थ तन्त्रको युगमा, नेपाली कांग्रेस र एमाले दुबैले मुलुकुको आर्थिक विकास खुला बजार नीतिद्वारा मात्र हुन सक्छ भनी जनता सामु प्रस्ट गरि भन्नु पर्यो। खुला बजार नीतिमा आफ्नो ढुलमुले होइन, बलियो विश्वास रहेको बोलीद्वारा होइन व्यवहारद्वारा प्रदर्शित गर्नु पर्यो। खुला बजार नीतद्वार गरिब एव निर्धन जनताको कल्याण हुन्छ भनि उनीहरुलाई विश्वास दिलाउने मात्र होइन उनीहरुले महसूस गर्ने स्थिति निर्माण गर्नु पर्यो।

विश्वराज अधिकारी 
Published in prateekdaily on Friday, January 17, 2014