म वहाँलाई भेट्न किन जान्छु?
केशवले मलाई भने ‘काकाको
छोरा भएर के गर्नु, अनि नातामा आफ्नै दाजु सरह भएर के गर्नु, वहाँको अगाडि पर्यो
कि मलाई होच्याउने कुरा गर्नु हुन्छ, जहिले पनि, जहाँ भेट्दा पनि। पाँच वर्ष
पहिलेको कुरा हो, त्यति बेला म यस यल सि को परिक्षा दिने तयारी गर्दै थिए, मलाई
वहाँले एउटा वाक्यको अनुवाद गर्न दिनु भयो नेपालीबाट अंग्रेजीमा। अनुवादमा मैले
एउटा सानो भूल गरेको थिए। एउटा शव्द भूतकालमा हुनु पर्नेमा वर्तमानकालमा हुन
पुगेछ। मेरो त्यो सानो भूलको आलोचन वहाँले अति नै कस्सिएर गर्नु भयो, त्यो पनि
धेरै जनाको अगाडि। त्यो घटनाले मलाई लज्जित मात्र होइन अपमानित पनि उत्तिकै पारेको
थियो। मैले यस यल सी दिएकै वर्षको कुरा हो, आफूलाई प्रोफेरसर बन्ने ठूलो धोके
रहेको वहाँलाई एक पटक सुनाएको थिएँ, थाहा छ वहाँलाई के भन्नु भएको थियो,
मलाई? वहाँले भन्नु भएको थियो- धरतिमा बसेर आकासको सपना हेर्नु हुँदैन, बाबु’।
केशवको कुरा सुनि सके पछि
मैले प्रश्न गरे- किन त्यस्तो निच मान्छेसँग घरि घरि भेट्न जान्छौ त? त्यसरी
लुत्रिएर जानु पर्दैन, के। आफ्नो स्वाभिमानको रक्षा गर्नु जान्नु पर्दछ पनि, बेझेऊ।
मान्छेको बच्चामा इष र सर्पको बच्चमा बिष भएन भने काम लाग्दैन।
मेरो कुरा सुनेर केशव केही
बेर घोरिए। केही क्षण पछि मतिर हेर्दै भने ‘मेरा ती दाजुले मलाई त्यसरी न
होच्याएको भए, मेरो बेइज्जति घरि घरि न गरेको भए, म मा स्वाभिमान जागृत हुने थिएन।
वहाँको त्यस्तो अपहेलनाले गर्दा नै म भित्र सुषुप्त अवस्थामा रेहेको मेरो
स्वाभिमान जाग्यो। अहिले, म एक अशल शिक्षक,
वहाँको त्यस्तो अपहेलनाले गर्दा नै भएको हो। अहिले पनि म ती दाजुलाई भेट्न गइ नै रहन्छु
र जाने क्रम रोकिंदैन पनि। पि यच डि गरेर, अर्थशासत्रको एक योग्य प्रोफेसर बन्ने
धोको छ मेरो।’
केशवको त्यस किसमको धैर्यले
मलाई निकै बेर घोरिएर सोंच्न बाध्य पार्यो।
No comments:
Post a Comment