Wikipedia

Search results

Friday, January 17, 2025

World Economy in 2025-Article- 585

 सन् २०२५ मा विश्व अर्थ व्यवस्थाको स्थिति

विश्व अर्थ व्यवस्था गतिशील छ। यो कहिलै पनि स्थिर नरहेको इतिहास छ। सन् १९२९ मा प्रारम्भ भएर सन् १९३९ मा समाप्त भएको विश्व आर्थिक मन्दीले विश्व अर्थ व्यवस्थालाई अति नराम्रो प्रभाव पारेको थियो। यो महामन्दीले संयुक्त राज्य अमेरिका लगायत संयुक्त अधिराज्य, जर्मनीलाई भने ज्यादै नराम्रो प्रभाव पारेको थियो। यो महामन्दीको समयमा संसारभरि बेरोजगारी अभूतपूर्व किसिमले वृद्धि भएको थियो। गरीबी द्रूततर गतिमा विस्तार भएको थियो। लाखौं मानिस भोकभोकै बस्नुपर्ने स्थिति सृजना भएको थियो। लाखौले आफ्नो सम्पत्ति गुमाएका थिए। कुनै समय विश्व अर्थ व्यवस्थामा यस्तो उथलपुथल भएको थियो। विश्व अर्थ व्यवस्था नै नराम्री हल्लिएको थियो। 

उत्पादन, रोजगार र राष्ट्रिय आयलाई महामन्दीले संसारभरि नै गहिरो प्रभाव पार्ने भएकोले आउने समय वा वर्षमा विश्व अर्थ व्यवस्था कस्तो हुनेछ भने अनुमान गरिन्छ, भविष्यवाणी गरिन्छ। यस किसिमको भविष्यवाणीले महामन्दीको समाना गर्न लिनुपर्ने उपायहरू पत्ता लगाउन सजिलो हुन्छ।

सन् २०१९ मा प्रारम्भ भएको कोभिड– १९ पेन्डेमिकले पनि विश्व अर्थ व्यवस्थालाई नराम्ररी हल्लाइदिएको थियो। सन् २०२० सम्म चलेको उक्त पेन्डेमिक लामो कालसम्म भने रहेन। विश्व अर्थ व्यवस्थाको लागि यो सुखद कुरा थियो। न्यूनरूपमा भए पनि त्यसको असर भने अहिले पनि कायम नै छ। कोभिड –१९ पेन्डेमिकले पनि विश्व अर्थ व्यवस्थालाई, छोटो समयको लागि भए तापनि, ज्यादै नराम्ररी प्रभावित पारेको थियो।

सन् २०२२ मा रूसले ठूलो अनुपातामा युक्रेनको भूमिमा गरेको आक्रमणले रूस र युक्रेनलाई प्रत्यक्षरूपमा युद्धमा तान्यो नै, विश्वका अनेक राष्ट्रलाई समेत उक्त युद्धमा अप्रत्यक्षरूपमा तान्यो। अहिले रूस–युक्रेन युद्धले केवल रूस र युक्रेनलाई मात्र प्रभावित गरेको छैन, ती देशहरूका अर्थ व्यवस्थालाई मात्र सुस्त पारेको छैन, विश्व अर्थ व्यवस्थालाई नै सुस्त पारेको छ। युक्रेनलाई विश्व खाद्य भण्डार मानिन्छ भने रूसले ठूलो परिमाणमा युरोपका देशहरूलाई ऊर्जा निर्यात गर्छ। यी दुवै देशको विश्व अर्थ व्यवस्थामा ठूलो योगदान छ। तर दुःखको कुरा, यी दुर्ई राष्ट्र युद्ध गरिरहेका छन्। यो युद्ध कहिले समाप्त हुने हो कुनै टुङ्गो छैन।

युद्ध, महामारी, खडेरी, महामन्दी आदिले विश्व अर्थ व्यवस्थाको स्थितिमा यसरी परिवर्तन ल्याउने गर्दछन्। यो परिवर्तनलाई रोक्न भने सकिंदैन। केवल असर कम पार्ने उपाय पत्ता लगाउन सकिन्छ।

युद्धविरामका लागि  हमास र इजराइली पक्षबीच अहिले वार्ता चलिरहे तापनि ‘गाजा युद्धविराम’ ले सफलता पाएको खबर, यो आलेख तयार पार्दासम्म, प्राप्त हुन सकेको छैन। फिलिस्तिन–इजराइल युद्ध तत्काल समाप्त हुने सङ्केत देखिएको छैन। फिलिस्तिन–इजराइल युद्धले मध्य पूर्वका देशहरू र मुख्यगरी फिलिस्तिनी र इजराइली अर्थ व्यवस्थामा नराम्रो प्रभाव पारिरहेको छ। भविष्यमा थप नराम्रो प्रभाव पार्नेछ। मुख्यगरी फिलिस्तिनलाई अति नराम्रो प्रभाव पारेको छ। यो युद्धमा फिलिस्तिनी अर्थ व्यवस्था लगभग ध्वस्त नै भएको छ। ४६ हजारभन्दा बढी फिलिस्तिनीहरूको ज्यान लिने यो युद्धले फिलिस्तिनी क्षेत्रमा रहेका भौतिक संरचनाहरू पनि ठूलो सङ्ख्यामा ध्वस्त पारेको छ। फिलिस्तिनी अर्थ व्यवस्था उठ्न कठिन हुनेगरी लडेको छ। यता अमेरिकामा भएको प्रशासन परिवर्तनले पनि विश्व अर्थ व्यवस्थामा नयाँ अनिश्चितता थपेको छ। निकट भविष्यमैं अमेरिकी राष्ट्रपति पदको लागि शपथ लिने डोनाल्ड ट्रम्प र उनको प्रशासनले चीनसँगको व्यापारिक सम्बन्धलाई कस्तो किसिमले अगाडि बढाउने हो भन्नेबारे स्पष्ट सङ्केत आउन सकेको छैन। हाल अमेरिका र क्यानाडाको पनि व्यापारिक सम्बन्ध सुमधुर छैन। विश्वकै प्रथम आर्थिक महाशक्ति मानिएको संयुक्त राज्य अमेरिकाको आर्थिक स्थितिले विश्व अर्थ व्यवस्थालाई प्रभावित गर्ने कुरामा दुर्ई मत हुन सक्तैन।

सन् २०२५ मा भारत र इन्डोनेशियाको आर्थिक स्थिति राम्रो हुने अनुमान गरिए तापनि चीनको आर्थिक विकासको गति केही सुस्त हुने अनुमान गरिएको छ। छिमेकीसँगको बढ्दो व्यापार विवाद र जनसङ्ख्या वृद्धि दरमा कमीजस्ता समस्याहरू चीनको आर्थिक वृद्धिको लागि तगारो हुने देखिएको छ।

माथि वर्णन गरिएका कारण र स्थितिहरूलाई हेर्दा सन् २०२५ मा विश्व अर्थ व्यवस्था राम्रो हुने देखिंदैन। खराबै भएर नजाने भए तापनि विश्व अर्थ व्यवस्थाले राम्रो प्रगति गर्ने स्थिति देखिंदैन।

विश्व अर्थ व्यवस्थामा सुधार आउनका लागि तीन कुरा हुन आवश्यक छ। पहिलो हो, रूस–युक्रेन बिचको युद्ध समाप्त हुनु पर्छ।  दोस्रो हो, इजराइल र फिलिस्तिनबीचको युद्ध समाप्त हुनुपर्छ। तेस्रो हो, अमेरिका र चीनबीचको व्यापारिक सम्बन्ध सुमधुर हुनुपर्छ। यी तीन कुरा सकारात्मक दिशामा अगाडि बढ्यो भने विश्व अर्थ व्यवस्थामा राम्रो सुधार भने आउन सक्छ।

निर्वाचित राष्ट्रपति डोनाल्ड ट्रम्पलाई राम्रो वार्ताकार भन्नेहरूको सङ्ख्या ठूलो छ। ट्रम्पलाई राम्रो वार्ताकार भन्नेहरूको यो विश्वास छ कि उनको कार्यकालयमा युक्रेन–रूस युद्ध समाप्त हुनेछ। इजराइल र फिलिस्तिनबीचको युद्ध पनि समाप्त हुनेछ। ट्रम्प–प्रशासनले चीन र अमेरिका बीच सम्बन्धमा पनि राम्रो सुधार ल्याउने छ। अमेरिका र क्यानाडाबीचको व्यापारिक सम्बन्ध सुधारको दिशातर्फ अग्रसर हुनेछ। आशा गरौं त्यस्तै होला। 

सन् २०२५ मा विश्व अर्थ व्यवस्थामा २.८ प्रतिशतले वृद्धि हुने भनी संयुक्त राष्ट्र सङ्घले अनुमान गरेको छ। यो अनुमान सन् २०२४ को भन्दा कम छ। सन् २०२४ मा विश्व अर्थ व्यवस्थामा ३.१ ले वृद्धि हुने अनुमान गरिएको थियो। आउने समयमा विश्व अर्थ व्यवस्थामा राम्रो सुधार हुनेबारे सम्बन्धित पक्ष पनि आशावादी रहेको देखिंदैन।

बाँकी कुराहरू समयले नै देखाउने छ। सन् २०२५ मा विश्व अर्थ व्यवस्था राम्रो हुन पनि सक्छ। तर वर्तमान स्थिति हेर्दा सन् २०२५ मा विश्व अर्थ व्यवस्थामा राम्रो सुधार आउने लक्षण भने देखिएको छैन। आशा गरौं सन् २०२५ मा विश्व अर्थ व्यवस्थमा थप सुधार होस्। विश्व–गरीबी कम होस्। रोजगारका लागि ठूलो सङ्ख्याको राष्ट्रिय एवं अन्तर्राष्ट्रिय स्थानान्तरणमा कमी आओस्।





विश्वराज अधिकारी

akoutilya@gmail.com

प्रतीक दैनिकमा प्रकाशन: Friday, January 17, 2025

https://eprateekdaily.com/2025/01/17/79419/ 

Friday, January 10, 2025

Common South Asian Market in Crisis-Article-584

 सङ्कटमा दक्षिण एशिया साझा बजार

बङ्गलादेश, भूटान, भारत, माल्दिभ्स, नेपाल, पाकिस्तान, श्रीलङ्का र अफगानिस्तान दक्षिण एशियाका देशहरू हुन्। दक्षिण एशियाको जनसङ्ख्या दुई अर्बभन्दा बढी छ। दक्षिण एशियामा मात्र विश्वको कुल जनसङ्ख्याको लगभग २६ प्रतिशतको बसोवास छ। विश्वको दोस्रो ठूलो अर्थ व्यवस्था चीन दक्षिण एशियासँग टाँसिएको छ भने विश्वको पाँचौं ठूलो अर्थ व्यवस्था भारत दक्षिण एशियामैं पर्दछ। विश्वका अनेक देशहरूबाट दक्षिण एशियाली देशहरूले राम्रो रेमिट्यान्स प्राप्त गर्दछन्। जलवायु अनुकूल भएकोले दक्षिण एशियाको कृषि पनि राम्रो छ। नदीनालाहरूले भरिएका दक्षिण एशियाको भूमि कृषि उत्पादनका लागि अति अनुकूल मानिन्छ। दक्षिण एशियाका पाकिस्तान, भारत, श्रीलङ्का, माल्दिभ्सजस्ता देशहरूले जलमार्गको राम्रो उपयोग गरेर यातायात लागत कम पार्न सफल भएका छन्। यति मात्र होइन, जलमार्गले विश्वका अनेक राष्ट्रसम्मको पहुँचलाई सरल एवं सस्तो पारिदिएको छ। ज्ञानको क्षेत्रमा पनि दक्षिण एशियाका देशहरू तुलनात्मकरूपमा पछाडि छैनन्। विज्ञान र प्रविधिको क्षेत्रमा पनि पछाडि छैनन्। यस्ता अनेक अवसर र सबलता दक्षिण एशियामा मौजुद रहे तापनि यो क्षेत्रको, साझा बजारको, समुचित विकास किन हुन सकेन? यस आलेखमा यस प्रश्नको उत्तर खोज्नेछौं।

दक्षिण एशिया एउटा बलियो साझा बजारको रूपमा स्थापति र क्रियाशील हुनुपर्ने थियो तर हुन सकेन। जसरी युरोपियन युनियनले एक बलियो साझा बजारको रूपमा काम गरिरहेको छ, यसका सदस्य राष्ट्रहरूले एकअर्कासँग व्यापार गरेर जसरी राम्रो आर्थिक लाभ प्राप्त गरिरहेका छन् त्यसैगरी दक्षिण एशिया एउटा साझा बजारको रूपमा स्थापित हुन सकेको छैन। यसका छिमेकी राष्ट्रहरूले एक अर्कासँग व्यापार गरेर फाइदा उठाउन सकिरहेका छैनन्। हुनत यस क्षेत्रलाई साझा बजारको रूपमा प्रयोग गर्न बङ्गलादेश, भूटान, भारत, माल्दिभ्स, नेपाल, पाकिस्तान र श्रीलङ्कालाई सामेल गरेर सन् १९८५ मा दक्षिण एशियाली क्षेत्रीय सहयोग सङ्गठन (SAARC-South Asia Association for Regional Cooperation) को स्थापना भएको थियो। तर अहिले यो सङ्गठन निष्क्रिय छ। यस क्षेत्रको आर्थिक विकासमा यो सङ्गठनले कुनै पनि महत्वपूर्ण कार्य गर्न सकेको छैन।

अस्ट्रिया, बेल्जियम, बल्गेरिया, क्रोएशिया, साइप्रस, चेक गणतन्त्र, डेनमार्क, इस्टोनिया, फिनलैन्ड, फ्रान्स, जर्मनी, ग्रीस, हंगेरी, आयरलैन्ड, इटाली, लाटभिया, लिथुआनिया, लक्जेम्बर्ग, माल्टा, निदरलैन्ड्स, पोलैन्ड, पोर्चुगल, रोमानिया, स्लोभाकिया, स्लोभेनिया, स्पेन र स्वीडेन गरी २७ राष्ट्र समाविष्ट रहेको युरोपियन युनियन विश्वमैं प्रभावकारी साझा बजारको रूपमा कार्य गरिरहेको छ। यस साझा बजार (युनियन) का सदस्य राष्ट्रहरूले यस क्षेत्रीय बजारबाट राम्रो लाभ प्राप्त गरिरहेका छन्। आफ्नो देशभित्र उपलब्ध अनेक स्रोत एवं साधनको, यो क्षेत्रीय बजारको कारणले गर्दा, भरपूर उपयोग भइरहेको छ। युरोपियन युनियनका राष्ट्रहरूलाई आर्थिकरूपमा सक्षम बन्न यो साझा बजार (युरोपियन युनियन) ले निकै आर्थिक सहयोग गरेको छ।

खासमा युरोपियन युनियनको स्थापना नै आर्थिक फाइदाको लागि गरिएको हो। कुनै एक राष्ट्रले एक्लै कार्य गर्नुभन्दा मिलेर कार्य गर्दा आर्थिकरूपमा थप लाभ प्राप्त हुने र कार्य कुशलतामा पनि अभिवृद्धि हुने उद्देश्यले युरोपियन युनियनको स्थापना भएको हो।

तर अवसर र सबलता दक्षिण एशियामा मौजुद रहे तापनि यो क्षेत्रको, साझा बजारको, समुचित विकास किन हुन सकेन?

दक्षिण एशिया एउटा राम्रो साझा बजारको रूपमा स्थापित र क्रियाशील नहुनुमा तीन देशको स्थिति कारक रहेको छ। पहिलो भारतको स्थिति हो। भारतको सम्बन्ध पाकिस्तानसँग कहिले पनि राम्रो रहेन। यति मात्र होइन, भारतको छिमेकी राष्ट्रहरूसँग पनि सुमधुर सम्बन्ध हुन सकेन। सांस्कृतिक तहमा नेपालसँग भारतको निकै समानता रहेको भए तापनि नेपालसँग पनि भारतको सम्बन्ध राम्रो हुन सकेको छैन। उल्टो विगतमा भारतले नेपालमा आर्थिक नाकाबन्दी लगाएको इतिहास छ। पाकिस्तानसँग भारतको सम्बन्ध नराम्रो मात्र होइन, विगतमा अनेकपटक यी दुई देशबीच युद्ध नै भएको छ। बङ्गलादेश, श्रीलङ्का, माल्दिभ्स, अफगानिस्तानसँग पनि भारतको राम्रो सम्बन्ध छैन। भारतको आफ्ना छिमेकी राष्ट्रहरूसँग भएको कटुतापूर्ण सम्बन्धले दक्षिण एशियालाई एउटा बलियो क्षेत्रीय बजार हुन दिइरहेको छैन।

दोस्रो हो पाकिस्तानको स्थिति। पाकिस्तानले भारतलाई सर्वकालीन शत्रु मान्दछ। जनस्तरमा पाकिस्तानी जनताले भारतसँग राम्रो सम्बन्ध कायम गर्न खोजे पनि पाकिस्तानी सेनाले पाकिस्तानको सम्बन्ध भारतसँग राम्रो हुन दिंदैन। भारत लोकतान्त्रिक देश हो। भारतसँग राम्रो सम्बन्ध भएमा पाकिस्तानमा पनि प्रजातन्त्र बलियो हुन सक्ने र पजातन्त्र बलियो भएमा आप्mनो (सेना) भविष्य अनिश्चित हुने अनुमान मात्र होइन, विश्वास गरेरै पाकिस्तानी सेनाले भारतसँग सर्वकालीन शत्रुतापूर्वक व्यवहार गर्ने रणनीति लिएको छ। पाकिस्तानी सेनाको यो व्यवहारले पनि दक्षिण एशियालाई बलियो बजार बन्न दिइरहेको छैन। बर्माको सैनिक सरकार बर्माको आर्थिक विकासको लागि बाधक भएझैं पाकिस्तानी सेना (सेना नियन्त्रित व्यवस्था) पाकिस्तानको आर्थिक विकासको लागि बाधक हुन पुगेको छ।

अफगानिस्तानलाई तेस्रो स्थितिको रूपमा लिन सकिन्छ। अफगानिस्तानका अन्तिम राजा मोहम्मद जहीर शाहको सन् १९७३ मा पतन भएपछि अशान्त भएको अफगानिस्तान अहिलेसम्म स्थिर हुन सकेको छैन। विगतमा, अफगानिस्तानमा शान्ति ल्याउन भनेर सोभियत रूसले हस्तक्षेप गर्यो। रूसले त्यहाँ अप्रत्यक्षरूपमा लामो समयसम्म शासन गर्यो। तर उसको शासन प्रभावकारी हुन सकेन। यसैगरी अमेरिकाले पनि हस्तक्षेप गर्यो। तर अफगानिस्तानमा शान्ति र स्थिरता कायम गर्न अमेरिका पनि असफल भएपछि सन् २०२१ मा सदाको लागि त्यहाँबाट फक्र्यो।

अहिले अफगानिस्थानको शासन व्यवस्था कट्टरपन्थी तालिबानीहरूको नियन्त्रणमा छ। आर्थिक विकासका लागि लचकता देखाउन नसक्ने एवं खुला बजार तथा उदार अर्थतन्त्रप्रति सहमति नराख्ने कट्टर तालिबानी प्रशासनले दक्षिण एशियाको आर्थिक विकासमा योगदान पुर्याउने वा दक्षिण एशियालाई साझा बाजरको रूपमा विकास गर्न महत्वपूर्ण योगदान पुर्याउने छ भनी विश्वास गर्ने कतै ठाउँ देखिंदैन।

पाकिस्तानका तालिबानी (विद्रोही) हरूलाई अफगानी तालिबान सरकारले शरण र सहयोग दियो भनेर अहिले पाकिस्तान अफगानिस्तानदेखि रुष्ट छ। पाकिस्तान र अफगानिस्तानको सम्बन्ध ज्यादै खराब हुन पुगेको छ। अफगानिस्तानका केही क्षेत्रमा पाकिस्तानले सैनिक कार्यवाही गरेको छ भने पाकिस्तानका केही क्षेत्रमा अफगानिस्तानले सैनिक कार्यवाही गरेको छ। पाकिस्तान र अफगानिस्तानको सम्बन्ध खराब हुनु दक्षिण एशियाको लागि, यस क्षेत्रको आर्थिक विकासको लागि राम्रो होइन।

दक्षिण एशियालाई एउटा राम्रो साझा बजारको रूपमा विकास गरेर यस क्षेत्रमा व्याप्त गरीबी कम पार्न सकिन्थ्यो। तर यस क्षेत्रका सदस्य राष्ट्रहरूको मनोविज्ञान–सङ्घर्ष र युद्धले यस क्षेत्रलाई एउटा साझा बजारको रूपमा विकास हुन दिइरहेको छैन। यस क्षेत्रमा रहेको धार्मिक कट्टरताले पनि यस क्षेत्रलाई साझा बजारको रूपमा विकसित हुन दिइरहेको छैन। यसैगरी भारतको शक्ति विस्तार गर्ने इच्छाले पनि यो क्षेत्रलाई एउटा राम्रो साझा बजारको रूपमा विकास हुन दिइरहेको छैन।

विभिन्न राष्ट्रहरू मिलेर, एक राष्ट्रले अर्को राष्ट्रसँग सौहार्दपूर्वक सहकार्य गरेर अगाडि बढ्ने हो भने युरोपियन युनियनझैं दक्षिण एशिया एउटा साझा बजारको रूपमा स्थापित र क्रियाशील हुन सक्छ।

आर्थिक विकासको लागि चाहिने पूर्व शर्त हो–विकासप्रति सकारात्मक चेतना, सकारात्मक मनोविज्ञान। दक्षिण एशियाका देशहरूमा यी दुवै तत्वको अभाव छ। धार्मिक कट्टरता, सामाजिक सद्भावको अभाव, सङ्घर्षपूर्ण मनोस्थिति आदिजस्ता समस्याले दक्षिण एशियालाई एउटा राम्रो साझा बजारको रूपमा स्थापित हुन दिइरहेको छैन। उल्टो साझा बजारको अस्तित्वमैं सङ्कट देखिएको छ।








विश्वराज अधिकारी

akoutilya@gmail.com

प्रतीक दैनिकमा प्रकाशित: Friday, January 10, 2025

https://eprateekdaily.com/2025/01/09/79004/

Friday, January 3, 2025

Reasons For International Trade and Nepal-Article-583

 किन हुन्छ वैदेशिक व्यापार?

दुई देशबीच हुने वैदेशिक व्यापार वा एक देशको अनेक देशसँग हुने वैदेशिक व्यापारका अनेक कारण छन्। ती अनेक कारणहरूमध्ये एउटा प्रमुख कारण लागत हो। उत्पादन लागत हो।

कुनै वस्तु आफ्नो देशमा उत्पादन गर्दा महँगो हुन्छ भने त्यस्तो वस्तु आयात गरिन्छ। कुनै वस्तु आफ्नो देशमा अन्य देशहरूको तुलनामा सस्तोमा उत्पादन गर्न सकिन्छ भने त्यस्तो वस्तु उत्पादन गरेर निर्यात गरिन्छ। उदाहरणका लागि नेपालमा एक क्विन्टल चामल उत्पादन गर्दा रु पाँच हजार उत्पादन लागत पर्छ तर त्यही चामल सोही तौलमा भारतबाट आयात गर्दा रु तीन हजार भुक्तानी गर्नुपर्छ भने नेपालले चामल भारतबाट आयात गर्नु उपयुक्त हुन्छ। यसैगरी भारतले एक क्विन्टल अलैची आफ्नो देशमा उत्पादन गर्दा उत्पादन लागत पच्चीस हजार रुपियाँ पर्दछ र त्यही अलैंची सोही तौलमा नेपालबाट आयात  गर्दा बीस हजार पर्दछ भने भारतले स्वयं अलैची उत्पादन गर्दैन। लागतको कारणले गर्दा भारतले नेपालबाट अलैंची आयात गर्छ। उत्पादन लागतको कारणले गर्दा विभिन्न राष्ट्रहरू बाध्यात्मक किसिमले यसरी वैदेशिक व्यापारमा संलग्न हुन्छन्। उत्पादन लागतले कुनै पनि देशलाई वैदेशिक व्यापारमा संलग्न हुन यसरी बाध्य पार्दछ।

कुनै पनि राष्ट्र वैदेशिक व्यापारमा संलग्न हुने अर्को महत्वपूर्ण कारण उत्पादनका साधनहरू– प्राकृतिक स्रोत, श्रम, पूँजी र उद्यमशीलताको सहज र प्रभावकारी उपलब्धता हो। विशाल पूँजी, उन्नत प्रविधि, कुशल श्रम आदिको अभावमा कुनै एउटा राष्ट्र आफू स्वयंले हवाइ जहाज निर्माण गर्न सक्तैन र उसले बाध्य भएर अमेरिका वा युरोपियन युनियनको राष्ट्रबाट बोइङ वा एयरबस कम्पनीसँग हवाइजहाज खरीद गर्नुपर्छ वा वैदेशिक व्यापारमा संलग्न हुनुपर्छ। 

अहिलेको यो आधुनिक युगमा कुनै पनि देशका नागरिकले हजारौं किसिमका वस्तु एवं सेवा उपभोग गर्छन्। आफ्ना देशका नागरिकले यसरी हजारौं किसिमका उपभोग गर्ने वस्तु कुनै पनि एउटा देश स्वयंले उत्पादन गर्नु सम्भव हुँदैन। लागत, प्रविधि र ज्ञानको कारणले सम्भवा हुँदैन। स्रोत र साधनको उपलब्धताको कारणले गर्दा पनि सम्भव हुँदैन। इलेक्ट्रोनिक्स सामान, बैट्री, बिजुली बल्ब, मोबाइल आदि निर्माण गर्दा प्रयोग हुने दुर्लभ भू–पदार्थ (Rare earth materials) ठूलो मात्रामा केवल चीनमा मात्र उत्पादन हुन्छ। संसारभरिमा रहेको दुर्लभ भू–पदार्थको सञ्चिति ११० मिलियन टन रहेको अनुमान गरिएको छ। आश्चर्य! चीनसँग मात्र उक्त दुर्लभ भू–पदार्थको सञ्चिति ४४ मिलियन टन रहेको छ। अर्थात् विश्वभरिका कुल दुर्लभ भू- पदार्थको सञ्चितिमध्ये चीन एक्लो (राष्ट्र) सँग ४० प्रतिशत सञ्चिति छ। चीन पछि अति कम राष्ट्रहरूसँग मात्र दुर्लभ भू–पदार्थको सञ्चिति छ। भिएतनाम, रूस, ब्रजीलजस्ता सीमित राष्ट्रहरूसँग मात्र दुर्लभ भू–पदार्थको सञ्चिति रहेको छ। ती राष्ट्रहरूले मात्र दुर्लभ भू–पदार्थ उत्पादन र आपूर्ति गर्न सक्छन्। 

अहिले पनि दुर्लभ भू–पदार्थको उत्पादन र आपूर्तिमा चीनको ठूलो नियन्त्रण छ। विश्वको कुल उत्पादन मध्ये चीन एक्लैले ७० प्रतिशत जति दुर्लभ भू–पदार्थ उत्पादन गर्छ। दुर्लभ भू–पदार्थ खरीद गर्न विश्वका धेरै राष्ट्रहरू चीनको शरणमा जानुको विकल्प छैन। अमेरिकाले पनि ठूलो परिमाणमा दुर्लभ भू–पदार्थ चीनबाट नै खरीद गर्छ।

कुनै पनि राष्ट्रले आफ्नो देशभित्र उसका नागरिकले प्रयोग गर्ने सम्पूर्ण वस्तु एवं सेवा उत्पादन गर्न सक्नु यो विज्ञान र प्रविधिको युगमा सम्भव छैन। यो स्थितिले पनि कुनै पनि राष्ट्रलाई अनिवार्यरूपमा वैदेशिक व्यापारमा संलग्न हुन बाध्य पार्छ।

कुनै पनि राष्ट्र वैदेशिक व्यापारमा संलग्न हुनुपर्ने तेस्रो महत्वपूर्ण कारण वैदेशिक मुद्रा आर्जन हो। आफ्ना नागरिकले उपभोग गर्ने अनेक किसिमका वस्तु एवं सेवा संसारका अनेक राष्ट्रबाट खरीद गर्न एक राष्ट्रले अनेक राष्ट्रमा आफ्ना वस्तु निर्यात गरेर वैदेशिक मुद्रा आर्जन गर्नुपर्छ। उदाहरणका लागि नेपालले आफ्ना नागरिकलाई आवश्यक पर्ने ऊर्जा (पेट्रोलियम पदार्थ, बिजुली, कोइला आदि), खाद्यान्न, फलफूल, तरकारी, तेल आदि भारतबाट खरीद गर्न आफ्ना अनेक उत्पादन भारततर्फ निर्यात गरेर, भारतलाई बिक्री गरेर, भारतीय मुद्रा (भारु) आर्जन गर्नुपर्छ। नेपालसँग भारतबाट विभिन्न वस्तु आयात गर्न जति भारु आवश्यक हो त्यति नभएमा नेपालले भारतसँग ऋण (भारु) लिनुपर्छ। अथवा विश्वका अनेक देश वा संस्थाहरूसँग ऋण (अमेरिकी डलर, युरो, पौण्ड आदि) लिएर भए पनि भारतलाई भुक्तान गर्नुपर्छ।

यसरी आफ्ना देशका नागरिकलाई उपभोगका लागि आवश्यक पर्ने तर आफ्नो देशमा उत्पादन गर्न नसकिने अनेक वस्तु आयात गर्न कुनै पनि राष्ट्रले वैदेशिक व्यापारमा संलग्न भएर वैदेशिक मुद्रा आर्जन गर्नुको विकल्प हुँदैन। संयुक्त राज्य अमेरिका, रूस, चीन, फ्रान्स, जर्मनीले ठूलो परिमाणमा वस्तुहरू निर्यात गर्ने हुनाले यी देशलाई विदेशी मुद्राको अभाव हुँदैन। तर नेपाल, अफगानिस्तान, श्रीलङ्का, पाकिस्तानजस्ता राष्ट्रलाई, निर्यातको परिमाण ठूलो नभएको हुँदा, वैदैशिक मुद्राको ठूलो खाँचो पर्दछ।

समाचारहरूले जनाए अनुसार केही वर्ष पहिले श्रीलङ्काको अर्थ व्यवस्था ज्यादै कमजोर भएर, त्यस देशको मुद्रा सञ्चितिमा ठूलो ह्रास आएर आफ्ना नागरिकका लागि आवश्यक (विदेशी) औषधीहरू खरीद गर्न वैदेशिक मुद्रा थिएन। श्रीलङ्कामा विदेशी मुद्राको ज्यादै अभाव भएको थियो। श्रीलङ्कालाई औषधी खरीद गर्नसम्म विदेशी मुद्राको अभाव हुन पुगेको थियो।

अहिलेको यो सूचना, प्रविधि र ज्ञानको प्रतिस्पर्धात्मक युगमा कुनै एक राष्ट्रको लागि वैदेशिक व्यापार स्वेच्छा होइन, बाध्यता हो। विश्वको सर्वाधिक धनी राष्ट्र सं.रा. अमेरिका पनि वैदेशिक व्यापारमा अनिवार्यरूपमा संलग्न हुनुपर्ने स्थिति छ। अमेरिकाले सस्ता सामानहरू, जुन अमेरिकमा उत्पादन गर्दा उत्पादन लागत महँगो पर्छ– जस्तै लुगा, खेलौना, साना औजार, आदि चीनबाट आयात गर्छ। विश्वका अनेक देशमा महँगोमा बिक्री गर्न सकिने वस्तुहरू जस्तै हवाइ जहाज, हैभी इन्जिनीयरिङ सामान, सूचना एवं प्रविधिका सामान अनेक राष्ट्रमा निर्यात गर्छ। अर्थात् अमेरिकाले आफ्नो देशमा सस्तोमा उत्पादन गरेर महँगोमा विश्वका अनेक राष्ट्रहरूमा बिक्री गर्न सकिने वस्तुहरू देशभित्र उत्पादन गर्छ भने आफ्नो देशमा उत्पादन गर्दा उत्पादन लागत महँगो पर्ने वस्तुहरू विदेशबाट मुख्यगरी चीन, भारत, बङ्गलादेश, भिएतनाम आदि श्रम लागत कम भएका देशहरूबाट आयात गर्छ।

वैदेशिक व्यापारको क्षेत्रमा नेपालको स्थिति अति दयनीय छ। उत्पादन लागत महँगो हुने कारणले गर्दा नेपालले असङ्ख्य वस्तु नेपालमैं उत्पादन गर्न सक्तैन। यो कारणले गर्दा नेपालले ठूलो मात्रामा अनेक वस्तु भारत एवं चीनबाट आयात गर्छ। विज्ञान र प्रविधिको क्षेत्रमा नेपाल अति पछाडि रहेकोले पनि नेपालले अनेक किसिमका वस्तु नेपालमा नै उत्पादन गर्न सक्तैन र त्यस्ता वस्तुहरू भारत, चीन एवं अन्य राष्ट्रहरूबाट आयात गर्छ।

उत्पादन लागत र प्रविधिको क्षेत्रमा नेपाल धेरै पछाडि रहेको र नेपालले उत्पादन गर्ने वस्तुहरू भारत र चीनले नेपालभन्दा ज्यादै सस्तोमा उत्पादन गर्न सक्ने भएकाले नेपालले आफ्ना निकटका ठूला छिमेकी बजार (चीन र भारत) हरूबाट उल्लेखनीय फाइदा उठाउन सकेको छैन। अर्थात् उत्पादन लागतको कारणले गर्दा नेपालले चीन र भारततर्फ मात्र होइन, विश्वका विभिन्न राष्ट्रमा आफ्ना सामान निर्यात गर्न सकेको छैन। नेपालले वैदेशिक व्यापारबाट खासै फाइदा उठाउन सकेको छैन। नेपालको वैदेशिक व्यापार ऋणात्मक स्थितिमा छ।

नेपालले वैदेशिक व्यापारबाट कसरी फाइदा उठाउने?

माथि वर्णन गरिएको स्थिति हुँदाहुँदै पनि नेपालले वैदेशिक व्यापारबाट उच्च लाभ प्राप्त गर्न सक्छ। यदि नेपालले मौलिक नेपाली वस्तुहरू जस्तै कपडा, मूर्ति, खाद्य पदार्थ– अचार, मसेउरा, गुन्द्रुक, हस्तकलाका सामग्री आदि उत्पादन गरेर संसारका विभिन्न राष्ट्रहरूमा बिक्री गर्ने हो भने नेपालले वैदेशिक व्यापारबाट राम्रो लाभ प्राप्त गर्न सक्छ। अर्थात् अनेक मौलिक नेपाली वस्तुहरू विश्वका अनेक राष्ट्रमा बिक्री गरेर नेपालले वैदेशिक व्यापारबाट उच्च लाभ प्राप्त गर्न सक्ने उच्च सम्भावना एवं ठूलो अवसर छ। अहिले विश्वका अनेक देशमा नेपालीहरूको ठूलो बसोवास रहेको छ। साथै विदेशमा रहेका भारतीय, पाकिस्तानी, बङ्गलादेशीहरूले मौलिक नेपाली वस्तुहरू मन पराउने गरेका छन् पनि।

नेपालले सेवाको क्षेत्रमा रहेर पनि वैदेशिक व्यापारबाट राम्रो लाभ प्राप्त गर्न सक्छ। नेपालले सूचना, प्रविधि एवं ज्ञानको क्षेत्रमा संलग्न भएर अनेक किसिमका सेवाहरू नेपालबाटै विश्वका अनेक राष्ट्रहरूलाई बिक्री गर्न सक्छ। विभिन्न सफ्टवेयरहरू उत्पादन गरेर बिक्री गर्न सक्छ। यसैगरी सूचना एवं प्रविधिका क्षेत्रमा कार्य गर्ने ठूला–ठूला कम्पनीहरूमा काम गरेर पनि नेपालीहरूले नेपालमा नै बसेर राम्रो आय आर्जन गर्न सक्ने सम्भावना छ।

कुन–कुन क्षेत्रमा कार्य गर्दा वा कुन कुन वस्तु नेपालमा उत्पादन गर्दा वैदेशिक व्यापारबाट राम्रो लाभ प्राप्त गर्न सकिन्छ त्यस्ता क्षेत्र र वस्तुहरूको नेपालले गम्भीरतापूर्वक खोजी गर्नुपर्दछ। र त्यस्ता वस्तु एवं सेवा नेपालभित्र उत्पादन गरेर नेपालले वैदेशिक व्यापारबाट लाभ प्राप्त गर्नुपर्छ। वर्तमान विश्व व्यापारको क्षेत्रमा जति धेरै प्रतिस्पर्धात्मक छ त्यति नै धेरै अवसर र सम्भावनाहरूले भरिएको पनि छ।







विश्वराज अधिकारी

akoutilya@gmail.com

प्रतीक दैनिकमा प्रकाशित: Friday, January 3, 2025

https://eprateekdaily.com/2025/01/03/78583/

Saturday, December 28, 2024

Causes of National Poverty-Article-582

 देश गरीब हुने कारण

अहिलेसम्म पनि स्वीकृति परम्परागत मान्यताले के भन्छ भने धनी देशहरू गरीब देशहरूको शोषण गरेर धनी भएका हुन्छन्। अन्य विभिन्न देशका स्रोत र साधनहरू प्रयोग गरेर धनी भएका हुन्छन्। अर्थात् धनी हुनका लागि धनी देशहरूले गरीब देशहरूको आर्थिक शोषण गर्छन्।

धनी हुनका लागि नै विगतमा अनेक देशहरूले उपनिवेश खडा गरेका थिए। विशाल बेलायती साम्राज्य अनेक देशहरूको साधन र स्रोतहरूको दोहन गर्नका लागि नै स्थापना भएको थियो। रोमन, फ्रेन्च, स्पेनिस, पुर्चुगिजहरूले अन्य देशहरूको साधन र स्रोत प्रयोग गरेर आफू धनी र बलियो हुन अनेक देशहरूलाई आफ्नो उपनिवेश बनाएका थिए। ब्रजील बाहेक, दक्षिण अमेरिकाका लगभग सम्पूर्ण देशहरू कुनै बेला स्पेनिस उपनिवेश थिए। यसैगरी अफ्रिकाका धेरै देशहरू पोर्जुगिज, फ्रेन्च र ब्रिटिशहरूको उपनिवेश थिए। कुनै समय ब्रिटिशहरूको उपनिवेश उत्तर अमेरिका, अफ्रिका मात्र होइन एशियासम्म पनि विस्तार भएको थियो। हाम्रो छिमेकी राष्ट्र भारतमा नै ब्रिटिशहरूले लामो समय प्रत्यक्ष शासन गरेका थिए।

धनी र बलियो हुनका लागि नै एउटा देशले अनेक देशहरूको आर्थिक शोषण गर्दछ भन्ने धारणामा कम्युनिस्टहरूले बलियो विश्वास गर्छन्। कम्युनिस्टहरूले यो भ्रम अहिले पनि छरिरहेका छन् र यै भ्रम छरेर अनेक देशहरूमा शासन गर्न वा चुनावमा विजयी भएर सत्ता हातमा लिन सफल भएका छन्। कम्युनिस्टहरूले धनी देशहरूलाई दिने एउटा प्रचलित नाम छ। त्यो हो पूँजीवादी देश। कम्युनिस्टहरूका अनुसार धनी देशहरूले गरीब देशहरूको शोषण गरेर देशभित्र विशाल पूँजी निर्माण गरेका हुन्छन् र त्यो पूँजीको प्रयोग आफ्नो देशलाई झनै र बढी धनी बनाउ प्रयोग गर्छन्। त्यो पूँजीको प्रयोग अन्य राष्ट्रहरूलाई आप्mनो नियन्त्रणमा राख्नसमेत गर्छन्।

विभिन्न राष्ट्रमाथि उपनिवेश खडा गरेर केही देशहरू धनी हुने जमाना अहिले छैन। अहिले संसारको कुनै पनि देशमा अर्का देशको उपनिवेश छैन। अहिले विश्वमा उपनिवेश स्थापना गर्ने पद्धति समाप्त भए अनुसार देशहरू गरीब हुने (धनी देशहरूले शोषण गरेको कारण) क्रम समाप्त हुनुपर्ने हो। होइन त? कुनै बेलाका उपनिवेश राष्ट्रहरू भारत, बर्मा, मलेशिया, येमन, मोरक्को, सोमालिया, अल्जेरिया, मरूटानिया, चाड, अङ्गोला, लिबिया, रवान्डा आदि अहिले धनी हुनु पर्ने होइन र? उल्टो सोमालिया, येमन, रवान्डाजस्ता देशहरूमा अनेक किसिमका सङ्घर्ष जारी छन्।

अहिले पनि विभिन्न देशहरू झनै गरीब हुने वा गरीबीको कुचक्रबाट बाहिर आउन नसक्नुको कारण के होला त

धनी देशहरू विभिन्न राष्ट्रहरूको र खासगरी गरिब राष्ट्रहरूको आर्थिक शोषण गरेर धनी हुन्छन् वा भएका हुन् भन्ने मान्यता सर्वकालीन सत्य होइन। र पूर्ण सत्य पनि होइन। यो मान्यता कुनै समय सही थियो। तर अहिले भने छैन। अहिले केवल न्यूनरूपमा मात्र सही छ।

अहिलेको वर्तमान विश्वमा कुनै पनि देशलाई गरीब पार्ने एउटा बलियो कारण अति सक्रिय रहेको देखिएको छ। त्यो बलियो कारण सामाजिक मनोविज्ञान हो। अहिले विभिन्न राष्ट्रहरूलाई त्यस देशभित्र प्रचलित रहेको सामाजिक मनोविज्ञानले गरीब बनाउन प्रभावकारी भूमिका खेलिरहेको छ। अफगानिस्तान, नेपाल, सुडान, इथियोपिया, नाइजेरिया, सोमालिया, माली, हाइटीलगायत एशिया, अफ्रिका र दक्षिण अमेरिकाका विभिन्न राष्ट्रहरू सामाजिक मनोविज्ञानको कारण गरीब हुन पुगेका छन्। तुलनात्मकरूपमा झन्झन् गरीब हुँदै गएका छन्।

कमजोर र रोगी सामाजिक मनोविज्ञानका कारण विभिन्न देशहरू गरीबीको अवस्थामा रहन बाध्य भएका छन्। त्यति मात्र होइन, विभिन्न राष्ट्रहरूको कमजोर र रोगी सामाजिक मनोविज्ञानले अन्य विभिन्न राष्ट्रहरूलाई धनी हुन सहयोगसमेत पुर्याइरहेको छ।

धार्मिक कट्टरता, लैङ्किक असमानता, छुवाछूत, जातपात, आर्थिक भ्रष्टाचार, नैतिक भ्रष्टाचार, पदीय भ्रष्ट्राचार, कमजोर नैतिकता, बेइमानी, स्वार्थ सर्वाेच्चता आदि यस्ता तत्व हुन् जसले एक विशेष किसिमको सामाजिक मनोविज्ञान निर्माण गर्न महत्वपूर्ण भूमिका खेलेको हुन्छ। कुनै पनि सामाजिक मनोविज्ञानमा माथिका तत्वहरू अति सक्रिय भएमा सामाजिक मनोविज्ञान कमजोर एवं रोगी हुन पुग्छ। र कमजोर मनोविज्ञानले देशको आर्थिक विकास हुन दिंदैन। कसरी? उत्तर सजिलो छ। र यस प्रश्नको उत्तर खोज्न धेरै पर पनि पुग्नुपर्दैन। केही पर रहेको हाम्रो छिमेकी राष्ट्र अफगानिस्तानलाई हेरे पुग्छ।

अफगानिस्तानको कमजोर सामाजिक मनोविज्ञानले पुरुष र महिला बीच ठूलो विभेद गर्छ। महिलाहरूलाई पुरुष सरह अधिकार र सुविधा दिंदैन। अफगानिस्तान लैङ्गिक असमानताको ठूलो पक्षधर हो। अफगानिस्तानको रोगी र कमजोर सामाजिक मनोविज्ञानले महिलाहरूलाई स्कूल, कलेज र कार्यस्थलमा जान बन्देज गर्छ। उच्च शिक्षाबाट र सरकारी सेवाबाट वञ्चित गर्छ। अफगानिस्तानको सामाजिक मनोविज्ञानले देशको आधा आकाश बोक्ने महिलाहरूलाई शिक्षाबाट वञ्चित गरेपछि कसरी देशको आर्थिक विकास सम्भव हुन सक्छ ? देश झन् गरीब हुन्छ। देशभित्र उत्पादन गतिविधि कम हुन्छ र अन्य विभिन्न देशबाट आयात गर्ने स्थितिमा पुग्छ। अन्य देशलाई धनी पार्ने स्थिति आफैंले सृजना गर्छ, अफगानिस्तानले गरेजस्तै।

दक्षिण अमेरिकाका अनेक राष्ट्रहरूलाई भ्रष्टाचार र अपराधले अति नै सताएको छ। दक्षिण अमेरिकाका केही देशहरूमा सरकार र अपराधी सङ्गठन (लागू औषधीका तस्कर) हरूले समानान्तर सरकार चलाएको सुनिएको छ। केही देशहरूमा सरकार कमजोर छ, अपराधी सङ्गठनहरू बलिया छन्। देशभित्र सुरक्षा व्यवस्था अति कमजोर भएर, आफ्नो र परिवारको ज्यान हर घडी असुरक्षित हुने देखेर, ज्यान जोगाउनैका लागि भए पनि, लाखौं मानिस बलपूर्वक, गैरकानूनीरूपमा, संयुक्त राज्य अमेरिका प्रवेश गर्न खोजेको समाचारहरू जति पनि सुन्न पाइन्छ। अर्थात् बढ्दो अपराधका कारण दक्षिण अमेरिकाका केही राष्ट्रहरूमा सामान्य नागरिकहरूलाई बाँच्न कठिन छ। दक्षिण अमेरिकाका केही राष्ट्रमा व्याप्त सामाजिक मनोविज्ञानले ती देश र तिनका जनतालाई गरीब पार्न महŒवपूर्ण भूमिका खेलिरहेको छ।

दक्षिण अमेरिकाका देशहरूमा अफ्रिकाका देशहरूमा जस्तो जातीय हिंसा ठूलो समस्याको रूपमा देखिएको त छैन तर लागू पदार्थका तस्करहरूद्वारा मचाइएका अनेक किसिमका हिंसाहरू भने ठूलो समस्याको रूपमा देखिएको छ। र ती हिंसाहरूले दक्षिण अमेरिकी देशहरूलाई धनी हुन दिइरहेको छैन। उल्टो गरीब पारिरहेको छ। र ती देशहरू राष्ट्रिय सुरक्षाका लगि संयुक्त राज्य अमेरिकाको शरणमा जान बाध्य भएका छन्।

नेपालको सामाजिक मनोविज्ञान पनि बिरामी छ। हाम्रो सामाजिक मनोविज्ञान बिरामी भएकोले नै हामी आर्थिक विकासको बाटोमा पछाडि परेका हौं। देश साधन र स्रोतले भरिपूर्ण छ। तर आर्थिक विकास हुन सकिरहेको छैन। देशभित्र रोजगार नभएर हामी केवल रोजगारका लागि विश्वका अनेक देश पुगिरहेका छौं।

हाम्रो रोगी सामाजिक मनोविज्ञानले त्यागी, इमानदार र कर्मठ नेताहरूको जन्म हुन दिइरहेको छैन। नेपालको आर्थिक विकासको लागि नेताहरूबीच समझदारी र सहकार्य हुन सकिरहेको छैन। देश आर्थिक विकास गर्न कुनै पनि दल र नेता त्याग गर्न तयार छैन। हरेक दलले सत्तामा पुग्न षड्यन्त्र गर्छ। हरेक नेता मन्त्री, प्रधानमन्त्री हुन बेइमानी र जालझेलमा सक्रिय हुन्छ। नेपालको आर्थिक विकास गर्न कुनै पनि नेता पद, शक्ति र सत्ता परित्याग गर्न तयार छैन। यस्तो गरेर पनि हुन्छ आर्थिक विकास? यस्तो गरेर आर्थिक विकास झनै अवरुद्ध हुन्छ।

हाम्रो सामाजिक मनोविज्ञान भविष्यमा पनि अहिलेको जस्तै रोगी हुने होस इमानदार, त्यागी र कर्मठ नेताहरूको जन्म नहुने हो भने नेपालमा गरीबी मात्र वृद्धि हुने होइन देशको सार्वभौम सत्ता पनि सङ्कटमा पर्न सक्छ।

नेपालजस्तो स्रोत र साधनहरूले भरिएको देशमा आर्थिक विकस गर्न धेरै काम गर्नुपर्दैन। केवल एउटा कुरा मात्र गरिदिए हुन्छ। नेताहरूले एउटा कुरा गरिदिए हुन्छ। नेताहरू इमानदार, त्यागी र कर्मठ भइदिए पुग्छ। वर्तमानका नेताहरू इमानदार, त्यागी र कर्मठ भइदिए आर्थिक विकासको गतिले तीव्रता लिने थियो। त्यति मात्र होइन, आउने पुस्ताका नेताहरू पनि पाठ सिक्दै, इमानदार, त्यागी र कर्मठ हुने थिए। देशभित्र इमानदार, त्यागी र कर्मठ नेता जन्म लिने संस्कारको सूत्रपात हुने थियो।







विश्वराज अधिकारी

akoutilya@gmail.com

प्रतीक दैनिकमा प्रकाशित: Friday, December 27, 2024

https://eprateekdaily.com/2024/12/26/78188/