लघुकथा - २ सूर्य

‘मैले त सूर्य निलेको सपना देखें। के हुने हो? कुन्नि?’ हर्ष र विस्मात दुवै मिसिएको स्वरमा उसले भन्यो। छेउमा बसेका सबै गलल हाँसे। उसको कुरा हाँसोमा उड्यो। हाँस्नेहरुको नजरमा सूर्य निल्नु एक हाँसोलाग्दो कल्पना भन्दा बढी केही हुन सकेन।

हास्नेहरुको माझबाट एक वृद्धले टाउको उठाउँदै भन्यो ‘मूर्ख हो, सूर्य निलेको सपना देख्नु ज्यादै ठूलो कुरा हो। यो केटा महान व्यक्ति हुनेछ।’ छेउका मानिस पुन: गलल हाँसे। यो पटक त्यो वृद्ध व्यक्ति पनि उल्लू बन्यो। त्यो वृद्ध व्यक्तिको छेउमा बसेको त्यस गाँउका शिक्षकले पनि सूर्य निलेको सपनाको बारेमा सुने। ‘सूर्य निलेको सपना बिरलैले देख्न पाउँछ’ शिक्षकले अघिको वृद्ध व्यक्तितिर हेर्दै मन्तव्य पोखे। शिक्षकको कुरा काट्ने आँट भने कसैमा भएन। एउटाले अर्कोको कानमा बिस्तारै भन्यो ‘सरले भनेको ठीक हो।’ सुन्नेले सहमतिमा सिर हल्लायो। सहमतिमा अरु सिरहरु पनि हल्लिए। यो पटक त्यो वृद्ध व्यक्तिले गर्जिदै भन्यो ‘ठेटना हो, कस्तो लाग्यो मैले अघि भनेको? यो केटा पक्कै पनि महान हुनेछ। किनभने यसले सूर्य निलेको सपना देखेको छ।’

चारैतिर हल्ला फैलियो। गाँउ भरिका मानिस हेर्न आए। कोहीले अचम्म मानेर हेरे। कोहीले सबैले हेरेको हुनाले हेरे।

सूर्य निलेको सपना देख्ने मानिस कस्तो होला भनी हेर्नेहरुको ठूलो भीड लाग्यो। भीडबाट एउटा महिला बोलिन ‘यो युवक सामान्य व्यक्ति होइन। मानिको रुपमा इश्वरको अवतार हो। यसले सूर्य निलेको सपना देखेको छ।’

ती महिलाको कुरा सुनी धेरैले त्यो युवक माथि फूल बर्साए। धूप बल्यो। केहीले इश्वरको खुट्टा पखाली जल खाए। युवक ज्यादै हर्षित भयो। बर्षौ पुरानो सपना साकार भएझै लाग्न थाल्यो उसलाई। अब त्यो गाउँमा त्यो युवकले जे भन्यो सबैले इश्वरको आज्ञा मानी पालन गर्न थाले। एक दिन त्यो युवकले भन्यो ‘हेर ऊ त्यो वृद्ध व्यक्तिको औला काटेर मेरो पाउमा राख। त्यो वृद्ध महापापी हो।’ इश्वरको त्यो आज्ञा पालन भयो। ‘ती महिलालाइ मसँग आशिर्वाद लिन भन, उनी ज्यादै संकटमा छिन्’ ईश्वरको यो दोस्रो आज्ञा पनि पालन भयो।

एक दिन कुनै एक जोगी त्यो गाउँमा आयो। त्यो जोगीलाइ सूर्य निलेको सपना देख्ने व्यक्ति हेर्ने रहर जागेर आयो। ऊ सरासर त्यो महल तर्फ लाग्यो जहाँ इश्वररुपी त्यो युवक बसेको थियो। सदा झै गाउँका सम्पूर्ण भक्तजनहरुबाट घेरिएर त्यो युवक बसेको थियो। त्यो युवकलाई देख्ने वित्तिक्कै त्यो जोगीको मुखबाट निस्क्यो ‘यो गाउँका मानिसहरु पनि ठगिए छन। बिचरा!’

जोगीको कुरा केहीले बुझे केहीले बुझेनन्। ईश्वररुपी त्यो युवकले जोगीलाई देख्यो तर एक रत्ति पनि बिचलित भएन किनभने ऊ भगवान बनिसकेको थियो। बरु गर्ज्यो ‘कसले आउन दियो यहाँ यो पाखण्डी जोगीलाई, यो गाउँमा, यहाँ? यसले विनास बाहेक केही ल्याउदैन। तत्काल यसलाई सिमाना कटाई हाल।’ ईश्वरको यो आज्ञा बिना कुनै विलम्ब पालना भयो।

त्यो युवक मुसुक्क हाँस्यो अनि आकासतिर हेर्न थाल्यो। धेरै श्रद्धालु भक्तजनहरुले गुरुले महा ईस्वरको दर्शन पाउनु भएको हुनाले हाँस्नु भएको होला भनी अडकल काटे।

त्यो गाउँमा अब ईश्वररुपी त्यो युवकको आज्ञा पालन गर्न प्रतिस्पर्धा हुन थाल्यो। त्यो नयाँ ईश्वरको महिमा र चमत्कारी क्षमता सुगन्ध झै फैलियो। प्रतेक दिन त्यो युवकलाई हेर्न अन्य गाउँहरुबाट पनि मानिस आउन थाले।


विश्वराज अधिकारी